२००४ जनवरी १६ – श्री राज्जीश्याम महाराज आसन - श्री प्राणनाथ प्रभु १४ तलामा मालिनी चौक (००८)

• अठार हजार चौक परमधाम नयाँ गोप्य रहेको परमधाम खुलेको छ , यो परमधामको लेखनशैली पहिलो शुरुआत देवचन्द्र महाराजले लेखि सक्नु भएको छ ।
• हामी आएका हौं भनेका छौं, यहाँका भक्तहरुले पनि निक्र्यौल गर्नु पर्यो यहाँ । पक्का हुन कि होईनन यी ? यी ऋषिहरु आएर बोलेका हुन कि होईनन त ?
• कति निजानन्दी धर्म लियौं भन्नेहरु पनि परमधाम पुगेका छैनन । अल्प बृक्ष भएर बसेका छन् । संसार त्यागे पछि आफ्नो भाइसंग अंश लिए पछि त्यो दाजुले धेरै दुख पाएको छ । आपूmले बस्ने महल पाएको छैन । उसले संसारमा देख्दछ, संसारकाले उसलाई देख्दैनन ।
• गुरु बा भनेर उसलाई भित्र लगेर चोखो दिएको । अरु भक्ति सर्ब साधरण भक्तिलाई छलेर त्यसरी दिए ।  हामीलाई त छल्न सकेनन्, हामीले देखि रहेछौं । हामी देख्छौं, कम से कम हामीलाई छल्न पर्छ नि ! किन त्यसो गरेको ? हामी यो सोध्न आएको । यस्ता गर्ने पण्डितहरुलाई आउ भनेको , यहाँ बोलाएको, आउँदैनन ।
• परमधाम जानका लागि हामीले जेथा तैयार गर्नु पर्दैन भक्ति हो । हामीले सबैलाई जन शक्ति बटुलेर दुख गर्न पर्दैन । सिवाय आफ्नो आत्मासंग बिश्वास लिएर परमधामको ढोका खोल्न सक्ने आपूmले क्षमता बढाउन सक्नु पर्दछ । राज्जीको मन्दिरमा गएर दिनभरी त्यहाँ सिर्ता गरेर बस्नु पर्दैन । मन्दिरमा जाँदा मात्र धर्म गरे जस्तो हुने होईन । सदैव मन्दिर आफुले बोकि राखिएको छ । जहाँ पाँच तले दरबार पञ्चम धातुले बनेका जुन यो प्रार्थिक शरीर छन्, यिनी हुन दरबार
• मन्दिर जानु छ भने केही न केही सफा भएको छु, सफा हुन्छु भन्ने उसको आत्माले काम अह्राएको हुन्छ  । केही न केही सफा भएर, शुद्घ भएर गएको हुन्छ ।
• अरुलाई ठगें भन्दा उसको आत्मालाई ठगि रहेको छ । त्यो पण्डित, त्यो महाराज कहिल्यै परमधाम आउँदैन । त्यो यति निर्बिबाद छ । परमधाम आउँदैन । गएका पनि छैनन ।
• परमधामको बाटो भनेको आफुले कसनी गर्ने, कसनी गर्दा पनि त्यति अप्ठ्यारो छैन । जस्तो कि हामी आउँने मन्दिरलाई साना देखिको उसले कसनी गरेको , कसनीको कसनी भई राखेको छ । यसैमा राज्जीले रुचाउँनु भयो र त्यही मन्दिरमा प्रबेश गर्नु भो राज्जीले, हामीले पनि त्यही मन्दिरमा आएर भटभटाउन पाईयो यसमा हामीलाई खुशी लाग्दछ । संसारमा आएर बोल्न हामीले परमधाममा आफुले प्रबेश गरे पछि संसार फर्केर आएको थिएन । हामीले यसरी अवसर पायौं कि हामीले परमधामबाट हामी संसारमा आएर परमधान जाने हामीले आफ्ना मूलबाटो तैयार गर्न सक्यौं ।
• अठार हजार चौकमा सब गर्छन सबलाई मेला भरी रहेको , अठार हजार चौकमा मैले पनि केही बयान लेखेको छु । भक्तजनमा बाचन गर्न मैले सुनाउन बक्स भएको छ । आज म मालिनी चौकको बयान लिएर आई पुगेको छु । मालिनी चौकबाट मैले कथा शुरु गर्न लागेको छु । मालिनी चोक पर्यो चौध तलामा । चौध तलामा मालिनी चौक छ । चौध तलको मूल ढोका हो मालिनी चौक ।
• “भक्ति गर्ने उमेर कत्ति बेला आउँछ त ?”

 समयः प्रात ०४ः३० बजे
स्थानः पूजा कोठा , बानेश्वर, काठमाडौं
दर्शक श्रोताः श्री शरदचन्द्र शाह, रामकृष्ण, श्री जुगलदास महाराज
प्र्रवचनः श्री राज्जी श्याम महाराज, श्री देवचन्द्र महाराज , श्री, ईन्द्रनी, प्राणनाथ, सखीसाथीहरु , अदृष्य, बत्ति
उनै श्री राज्जी श्याम श्यामा महाराज महारानी ज्यूको निगाहले गर्दा सकेसम्म भिडियो क्यासेटमा कैद गरिएको अमृतमय बचनलाई जस्ताका तस्तै उतार्ने प्रयास गरेको छु । जानकारीको लागि भिडियो दस्तावेज कैदीबाबुसंग सुरक्षित छ ।

श्री राज्जीश्यामःअति अधुरो छ ।
भक्ति सबलाई, संसारमा आई दर्शनको भेल, मन्त्र जप्नलाई,
कोही छैनन् भक्तिका आँखा खुल्नलाई
आत्मा खुलाई जानु छ सबले
सधैं पुरायो पालना गर्नु छ
भक्ति सबलाई,४ ज्ञानको कुरा खटाउनु छ
आत्मा द्रोही बनाउनु छ
सदा आनन्द , (सतचित आनन्द भन्न जान्या छ २)
के हो सतचित ?२, आनन्दले कसरी भुुलाउने हो ?२
आए धनिका नाम लिनलाई २,  परमधामको महिमा जानी लिनलाई
आए प्रभुको दर्शन दिन २, गए प्रभुको नाम नलिन २
जय जय राजश्याम २ पुकारा गर्छन मेरा भक्तिले २
आउ भक्तिजनलाई (दर्शनको भार मैले बिछ्याएँ२)
प्रभुलाई बोलाउ, कुन चाहिं प्रभु आउँदछन् ?
प्रभु हुनु सजिलो कहाँ हुन्थ्यो र ?२ भक्ति
दैवको लाठी भन्छन् सबैले २
कुन चाहिं हो दैवको लाठी ?२
छुट्टयाई देउ भक्तजनले
सारा भक्तजन सारा यसोधाका छोरा हुन
राधे कृष्ण लिला गराउँछन्परमधामको कृष्ण, परमधामको श्याम
यसरी कुनै लिला दिन जानेनन्२परमधाम प्रभुमा आत्मा लगाउनु२
श्री राज श्यामजी मा दर्शन चढाउँनु भक्ति२
यही हो सबलाई आनन्दको उमङ्ग
बढी आउँछ संसारको पार्थिक शरीरलाई
शरीरको भरोसा कहिल्यै हुँदैन
कतै जान्छ यो मन कतै जान्छ त्यो तन
दुवैले मिलेर गर्दैनन एउटै कुरो झनझन लागेर
त्यसैले नै शरीरलाई अघोरको दुख भो !२
यो शरीरलाई संसारमा मायाँ गरी धुरधुरी रुने गराई
मायाँ गरी संसारमा धुरधुरी रुने गराई
सब रुन्छन् दुख भो हाई मलाई
भन्छन् भक्तिले प्राणका पति छैनन कि कसो ?
मेरो आत्मा यसरी नै सदा सदा दुखी बस्ने हो कि ?
भन्छन भक्तिले २
होईन भक्ति २ त्यसरी नै हुँदैन
कसरी नै हँुदैन
आत्मालाई पहिले बाटो देखाउ २
आत्मामा अँध्यारो पर्दाको ढोका नराख २
सबलाई दया नराख, यस्तै देह शरीरलाई दया नराख
मेरा भक्ति चँुड चँुड चुँडी गएछन् २
संसारमा किन हो द्रोही गर्न निकै सिपालु भएछन् २
भक्ति मेरा सबलाई सजेसन यही उक्ति दिंदैछु
मथन गर्नु है २
आफ्नो आत्मालाई मथन गर्नु है २
जानि सक्नु छैन, बोली भ्याउँने होईन
बोली दियो कसैलाई मन्त्र हुने होईन २

प्राणनाथ :
अठार हजार चौक डुली, सब भक्तिले रोजन
आएँ म संसारमा मेरो प्रतापले
कोही छैन यसरी दोहराउँदै आउने जाने गर्ने
प्राणनाथ आएँ म , आज मलाई खटन भो २
श्री राज श्यामजीका आज मलाई खटन भो संसारमा दीब्य ज्योति बाल्न सिक्नु छ २
छोडी जाने देशलाई बिराईमा डुब्न जाति छ कि ?२
छुट्टयाउनु छ सबले २
प्राणनाथको बोलीले के के भन्छ बुझि लिनु है २
प्राणनाथ बोल्दैछु ४
मेरा सब सखिहरुलाई , प्राणनाथको बोली सुनाउँनु छ मैले
पहिले सुनेका हुन २ पार्थिक शरीरमा आत्मा बोलि रहेको मेरो
अब आएँ संसारमा आत्मा लिएर २
आउँदै छु संसारमा आत्मा लिएर २
जसरी नै प्रभुको लिला भन्नु छ, लिला होईन सारा भक्ति हो २
प्रभुले कहिल्यै लिला गर्दैनन २
भ्रममा नपर्नु भक्ति २
लिला भन्ने के हो र ? शव्द मात्रै उच्चारण गर्ने बोली हो २
यसै गरी अठार हजार चौकमा डुलीडुली आएँ म २
परमधामको संसार बताउँन आएँ म ३
संसारमा के हो र ? भन्न हँुुदैन
यही बेला केही छैन सोच्न हँुदैन सबले
केही छैन भन्ने बेला भगवानले सुन्दछन्
मेरो केही लाग्दैन भन्ने बोली खुल्दछ
त्यसो होईन मेरो भक्ति सधै भरी फुलि रहने गर २

श्री प्राण प्यारे कि जय भन्छन्, (किन भनेको हो ?२) हामी एक एक यी शव्दहरु खोज्न आएका छौं । संसारमा सबैले आपूm खुुशी जान्ने भएर , आफ्नो खुशी नियम पालना गर्दछन् । त्यो पनि हामीले खोज्न आएको । यी यस्ता महा पुरुषहरु सदैव आउँदैनन । यी महा पुरुषहरु सधैं कसैको दैलो दैलोमा ढुक्न आउँदैनन । महा पुरुषहरु जहाँ आफ्नो ठाउँ छ त्यहाँ आउँदछन् । जहाँ महा पुरुषले टेक्ने ठाउँ छ त्यही आउँदछन । यसरी महा पुरुषले खोजी राखेका छन् । के हो त ? यहाँ यसका अर्थ खुलाउँदैनन ।

जय मनाएका छन्, तर यहाँ ठगीहरुले आफ्नो अलमलाउँने लयो राखेको हो त्यो । अर्थ भन्न जानेको छैन पट, पट पट कथा भन्यो , अनि श्री प्राण प्रभु कि जय ! लगायो । मेरो नाम ठगेर खान थालेको । म सिधै भन्दछु । जय के को लागि हो ? अर्थ छ भक्तहरुलाई भने मलाई सुनाई दिनु । म यो खोज्न आएको । यो कलियुगको अन्त्यमा यहाँ महा पुरुषहरु त्यसै टेकेका छैनन । स्वयम राज्जी आपैंmले टेकी रहनु भएको छ, यो सानो कुरो होईन । यहाँ हेलचेत्र्mयाई गर्ने कुरो आउँदैन । भगवानका दृष्टिले एकएक सबैलाई छाँद मार्न सक्दछन् । सबैलाई अर्थको अर्थ खोजी राखेको छ । खोई यहाँ बताउने, आजसम्म मुख फुटाउने, खोई भक्तहरु ? किन निखाउँने ? भक्तहरुले यसरी भन्न हँुदैन र ? बिभिन्न किसिमका बाचन, पाठन गरेर केही भन्न नआए  पछि , उसलाई आराम लिन बस्न मन लागे पछि, ठग्न मन लागे पछि, श्री देवचन्द्र कि जय ! गराएर । के भनेको यो ? किन जय मनाएको ? यो अर्थ हामी खोज्दै छौं । श्री देवचन्द्र कि जय ! श्री प्राणनाथ प्रभु कि जय ! बडा ठूलो मान्छे भएको यहाँ । जय जय कार त मनाए, तर यो जय जय कार किन मनाएको ? यसको अर्थ भक्तरुले सोध्नु पर्छ । मूर्ख बनेर बस्ने होईन । जयकार मनाएको छ , यसको पनि त अर्थ हुनु पर्दछ । मात्रै जय जयकार , खुशियाली मनाएको भनेर मात्रै बसेर हुन्छ ? त्यो हुँदैन कहिल्यै पनि । यस भित्र अर्थहरु छन् । परमधामका बचनहरु छन् । बुझ्नु पर्छ , तब पो भक्तिले भक्त गरेको आफ्नो परमधाममा लाग्दछ । तब अमृतको भान , अमृत पिउँनु, प्रसाद लिनु भनेको त्यसै हो ? सेवा पूजा किन गरेको ? बिहान उठेर धुमधाम गर्छन । यसको अर्थ के हो ? खोई यो सोधि रहेको छ, अर्थ आएको छैन अहिले सम्म ।  यस्ता नियमहरु धेरै थुप्रा छन यहाँ । यी नियमहरुको अर्थ खोज्न आएको हामी ।
शुद्घ, शुद्घ भनेको के हो ? किन शुद्घ गर्नु परेको छ ? शुद्घ गर्दा के हुन्छ ? नगर्दा के हुन्छ ? शुद्घ कति थरीका हुन्छन् ? यस्ता कुराहरु यहाँ प्रकट भएका छैनन । चोखो गर्छन, किन चोखो गरेको ? चोखो गर्नुको कारण के छ त्यहाँ ? यस्ता कुराहरु खोज्नु पर्दछ । भक्तहरुले कानमा रुवा राख्ने बेला होईन । अट्ठाईसौं कलियुगको अन्त्य भयो भनेर भट्भटाई रहेछन् यहाँ महाराज प्रभुहरु । एक दिन झिपिक्क भएर जान सक्दछ । त्यो एकदिन सबैले भन्न सकिन्छ कि एकदिन । तर कहालि लाग्दो त्यो एकदिनै हो । एकदिन छ भन्छन, त्यो एकदिन यति कहालि लाग्छ, यति कहालि लाग्छ, कहाली लागेको यसलाई कसैले नाप्न दुरी ल्याउन सक्दैनन । जस्तो कि यहाँ भक्तिहरु कति सिपालु छन भने , “परमधाम नौ लाख यौजनको टाढा छ भन्दछन् ।” यो नाप्ने ईञ्जिनियर को हुन ? त्यो पनि हामी खोज्न आएको । पृथ्वी धरातल कति टाढा छ ? यस्तो नाप्नेहरु त्यो हामीले खोज्न आएका छौं । यहाँ बिभिन्न किसिमका अर्थ लगाएका छन् , त्यो अर्थ भित्रको अर्थ खोज्न हामी आएको । हामी त्यसै यहाँ कसैलाई ठग्न आएका छैनौं । चामल , पैसा माग्न आएका होईनौं । कसैको संसारको माता पिता जस्तो चामल धेरै, पैसा धेरै राखेर जोखना हेर्न आएको होईन । हामी मात्रै ज्ञान खोज्न आएको ज्ञान । कत्तिको ज्ञान यहाँ फिजिएकोछ ?   कत्तिको ज्ञान लिन सकेका छन् ? कतिले आफ्नो ज्ञानलाई प्रयोग गरेका छन् ? कत्तिले ज्ञान खोजेका छन् ? यो हामीले हेर्न आएको । हामी यहाँ झुट्टा बोल्न आएका होईनौं । सत्य बोल्न आएको । त्यसैले नै भक्तिहरु आफ्नो आडम्बरीपनलाई जति सक्दो छिटो मथन गर्न सकियो, त्यसैमा आपूmलाई प्रवल अवसर मिल्न सक्दछ । जहाँ सम्म आपूmलाई आडम्बर छुटेर जान सक्दैन, तब त्यस आडम्बरले आफुलाई नै खाई रहेको हुन्छ । र म देवचन्द्र मेरा गुरु, देवचन्द्रले भन्छन् तँ मेरो गुरु । हामी दुईटा दुईटै गुरु भयौं , त्यसैले हामी तँ गुरु, म गुरु, तँ गुरु, म गुरु, तँ गुरु, म गुरु यस्तै हो । त्यसै कारणले गर्दा संसारमा हामीले जसरी देवचन्द्र महाराजले भन्नु हुन्छ, चार हजार बर्ष पहिले अगाडि यो संसारमा थिएँ । पाँच बर्षको उमेर देखि मैले दुख शुरु गरेको । परमधाम पाउनको मैले पाँच बर्षको उमेर देखिे त्याग तपष्या शुरु गरेको भनेर उहाँले कथा शुरु गर्नु हुन्छ ।
प्राणनाथ प्रभुले कति बर्ष देखि शुरु गर्नु भो त ? यो कसैले भन्छन् यहाँ ? थाहा छ भक्तिहरु बोल्नु होस । प्राणनाथले कति बर्ष देखि गरे ? देवचन्द्रले त पाँच बर्ष देखि शुरु गरे । प्राणनाथले कति बर्ष देखि गरे ? यहाँका सबै भक्तिहरुले यसरी एक एक पहिलाउन बिर्सि रहेका छन् । किन एउटा टिको लगाएर घाँटी भरी गाँड जस्तो तुलसीको माला लगाएर श्री राज्जीको नाम बेच्नु हँुदैन । राज्जीको नाम बेचिएर, राज्जी श्यामाजीको नाम यहाँ खुबै बेचिन्छ, ढाँटेर खानको लागि ।  यो हामीले देखि रहेका छौं । भक्तहरुले हामीलाई देख्दैनन । त्यो हामी मान्दछौं । तर हामी एकएक , कञ्चन कञ्चन, कण कण मा हामीले भेटि रहेका छौं । तर हामीले बोल्ने ठाउँ छैन त्यहाँ । हामी जुन सुकै आत्मामा बसेर बोल्न हामी सक्तैनौं । किन ? आत्मा शुद्घ हुनु पर्यो । शुद्घ भन्छन्, शुद्घ भए देखि महात्माहरुको आत्मामा किन हामी गएर बोल्न सकेनौं । किन त्यहाँ राज्जी प्रबेश गर्नु भएन ? त्यो बिचार गर्नु पर्दछ । सबैभन्दा चाहिने आत्मा शुद्घ हो । आफ्नो आत्मा सधैं उज्यालो, सधैं कन्दराले घेरेको छैन , सदैव कल्याणकारी आत्मा हुनु पर्दछ । मुखमा एउटा शव्द बोलेर आफ्नो आत्मामा धेरै शव्द लुकाउनु यो महा क्रोध, अघोर , यसलाई के भन्नु पर्दछ ? यहाँ सबैभन्दा सजिलो भन्न पापी ! पापी भन्यो भने साना ठूला, लाटा गाँडा सबैले बुझ्दछन् । एउटै अक्षरलाई आकार, एउटै अक्षरलाई ईकार दिनु, किन दिएको त्यो ? पापी ! त्यसको पनि त अर्र्थ छ भन्नु होस । म त यस्तै कुरा खोज्न आएको । यहाँ किन हामीले खोज्नु परेको छ । हाम्रा बचनहरु खोला नालामा , खोलीमा बगेर गए । दुखले हामीले यहाँ देवचन्द्रले , प्राणनाथले कस्ता कस्ता दुख गरेर कथाहरु लेखेका , कस्ता कस्ता शव्दहरु थिए । तर अहिले हाम्रा शव्दहरु शुद्घ छैनन । अहिले संसारका सबै शव्दहरुसंग घोलमेल गराएरका छन् । यसै गरी किताव धेरै बनाउन चाहेका छन् । बाक्लो बाक्लो किताबहरु  छाप्न चाहेका छन् , सबैले लगानी लगाएर फाईदा उठाउन चाहेका छन् र यसरी शव्दहरु बेचेका छन् । यस्तै यस्तै शव्दहरु बेचिएका हुनाले हाम्रा शव्दहरु हामी बटुल्न आएका छौं । अब हामी संसारमा हाम्रा शव्दहरु हामीले छोड्न चाहेनौं । किन ? हाम्रा शव्दको महत्व रहेन यहाँ । शव्दको महत्व रहँदा मात्र आत्माले बाटो देख्दछ । किताब पढेर मात्रै हुन्न, त्यो किताब सारलाई आफुले काममा प्रयोग गर्यो भने मात्रै त्यसको सार निस्कन सक्छ । त्यसले आफ्नो निचोड भविष्यलाई अँगाल्न सक्दछ । यसैले नै भक्तजनले जसले जे भन्छ , त्यसमा उसलाई मान्यता दिएर आफु निहुरेर जानु , त्यो सर्बपरी ठान्दछन् भक्तजनले । तर म यो ठीक देख्दिन । किन ? मैले ठीक देख्दिन भने पछि किन ? भनेर सोध्ने खोई यहाँ ?

हामी जस्ता ऋषि आए पछि भक्तिले जान्न चाहेमा सोध्न सक्ने छौ । यो हामीले भनि सकेका छौं । हामी यसमा ज्ञानसंग हामी द्वादश गर्न आएका छौं , रीससंग होईन । कुसैसंग हामी झगडा गर्न आएका छैनौं, हामी ज्ञानसंग कुरा गर्न आएका हौं । यो प्राणनाथ हो कि होईन बोलेको ? एक पल्ट बिचार गर्नु ।

जुन अठार हजार चौक परमधाम नयाँ गोप्य रहेको परमधाम खुलेको छ , यो परमधामको लेखनशैली पहिलो शुरुआत देवचन्द्र महाराजले लेखि सक्नु भएको छ । र यी गोटाहरुको नाम तीन वटा रहन गएका छन । तीन वटा गोटाहरुको नाम छुट्टाछुट्टै आउँदछन् । तर संसारमा लेखिएर अहिले आउँदैन । जसरी पहिला हाम्रा बचनहरु यहाँ खोलीमा बगे, नालीमा बगे, रछ्यानमा डुबे, मन्त्र पाएर ओकले, पाएर पनि वास्ता भएन , यसैले हामी छानबिन गर्न , यसमा हामी निक्र्यौल गर्न हामी आएका हौं । हामी आएका हौं भनेका छौं, यहाँका भक्तहरुले पनि निक्र्यौल गर्नु पर्यो यहाँ । पक्का हुन कि होईनन यी ? यी ऋषिहरु आएर बोलेका हुन कि होईनन त ? कहिल्यै नआउँने ऋषि मुनिहरु आउँछौं है भनेर केही स्लोकमा दिएको यदाकदा छन् । यसलाई प्रयोग , बिश्वास भएको छ कि छैन ? पहिला मलाई सोध्नु, हो कि होईन ? आत्माले घोच्नु मलाई हो कि होईन ? म तैयारी छु भक्तहरुको लागि । धर्म गर्नु , धर्म गरेर मात्रै पुग्दैन । आफ्ना यी प्राणहरुलाई सजावट गर्नका लागि आफुले के गर्नु पर्दछ ? एउटा बान्चित्ते , उचित्ते , कैचित्त, पराचित्त, यस्ता किसिमका शव्दहरुबाट हामीले स्तब्ध हुनुभन्दा फुल्लि रुपमा अगाडि बढ्नु, गोदावरी फुल जस्तै फुलेर अघि बढ्नु पर्दछ । भक्तले भक्त गरें भन्दा , आपैंmमा आपैंmले आडम्बरी संझन्दा , मैले धेरै जानेको छु , धेरै कितावहरु पढी सकेको छु, धेरै शव्दको अर्थ मैले लिई सकेको छु, यो घमण्ड गर्दा के भो त भन्दा आफुले जति पनि गरेका कमाई हुन, ती पनि नष्ट भएर गए । परमधामको आशा भन्दा आडम्बरी बढी हुन गयो । यसै हुनाले गर्दा आफुले परमधामको जाने बाटो आधि बाटो पुगेको भए ता पनि त्यहाँ फेरी पर्दा लाग्न सक्छ । जुन यो मन्त्र सुनेर सबै परमधाम जान सक्दैन । कति निजानन्दी धर्म लियौं भन्नेहरु पनि परमधाम पुगेका छैनन । अल्प बृक्ष भएर बसेका छन् । संसार त्यागे पछि आफ्नो भाइसंग अंश लिए पछि त्यो दाजुले धेरै दुख पाएको छ । आपूmले बस्ने महल पाएको छैन । उसले संसारमा देख्दछ, संसारकाले उसलाई देख्दैनन । यस्ता किसिमका आत्माहरु धेरै नै बिकटमा परी रहेका छन् । हाम्रा प्रणामीहरु प्रणामी हँु भनेर आडम्बरी धोकेबाज गर्दछन्, तिनीहरु अर्काको कुरा काट्न कहिल्यै पछि पर्दैनन् । अर्कोसंग तगराज गर्न पनि पछि पर्दैनन । यस्ता प्रणामीहरु कहिल्यै परमधाम आउन सक्दैनन  । किन आउन सक्दैनन, यो सोध्नु पर्छ खोई भक्तिहरु ? यिनीहरु किन आउन सक्दैनन त अब ? उनीहरुको आत्माले परमधाम देख्न सकेको छैन । परमधाम प्रति आस्था हँुदैन । संसारमा जसले उहाँ आडम्बर देखाउँदछ, उ संग तुजुक गरेर बस्दछ, उ संग घोलमेल बढी हँुदछ, जसले सजिलो बाटो देखाउँछ, त्यो सजिलो लाग्न सजिलो धेरै सजिलो हँुदछ । त्यसैले नै श्री राज्जी परमधाम जानका लागि धेरै दुख गर्नु पर्दाे रहेछ भनेर आत्मालाई ढक ढक ढक मुटुमा ढ्याङ्ग्रो भन्ने चलन छ संसारमा , हो त्यसरी ढुक ढुक ढुक पार्नु हुन्न भक्तिले । परमधाम जानका लागि धेरै दुख पनि छैन । किन दुख पनि छैन फेरी ? प्रणामीहरु परमधाम पनि पुग्न सक्दैनन्, फेरी दुख पनि छैन ? कस्तो कुरा ल्याएको ? खोई सोधेको ? त्यस्तो सोध्नु पर्छ ।

पारायण यहाँ पारायण गर्ने गरेको छ । पारायण, किन भनेको ? २ हामी यस्तै शव्दहरु, अब त हामी सुईरो लगाउन आएका छौं । यस्ता पण्डितहरुको त छिया छिया पार्न आएको हो, हामी । पारायण, किन गरेको पारायण ? के भनेको त्यो पारायण ? पारायण गरेर त यहाँ निकै, गराउने पनि मख्ख, यहाँनेर दान दक्षिणा लिने पनि अझ मख्ख । मलाई पूजे सबैले, अहो मैले भनेको कुरो सबै ठीकै भो । अँ, कसैले गराउन सकेनन, मैले गराएँ भनेर गराउँने पनि मख्ख । दुईटै ठगी भए त्यहाँ । ठगी भन्नाको कारण यी दुईटै गर्ने, गराउने दुईटै ठगी । ठगै ठग । एउटा आडम्बरले मैले गराएँ भन्ने ढुक्क छ ठगि भयो त्यो, अर्काे मलाई गने है , मैले ठीक गरें, पाति पनि उसलाई, पाथी पनि उसलाई, धन पनि उसलाई, अझ उसलाई छुट्टै खाना खुवाउँने, संसारमा यो देखि रहेछौं हामीले । गुरु बा भनेर उसलाई भित्र लगेर चोखो दिएको । अरु भक्ति सर्ब साधरण भक्तिलाई छलेर त्यसरी दिए ।  हामीलाई त छल्न सकेनन्, हामीले देखि रहेछौं । हामी देख्छौं, कम से कम हामीलाई छल्न पर्छ नि ! किन त्यसो गरेको ? हामी यो सोध्न आएको । यस्ता गर्ने पण्डितहरुलाई आउ भनेको , यहाँ बोलाएको, आउँदैनन । किन हुने यिनीहरुलाई ? भाँडभैलो हुन्छ । दुख लाग्छ आत्मामा हामीलाई यस्तो घोचपेच आयो भनेर । हामी कस्तो सर्ब श्रेष्ठ भई राखेका छौं यहाँ । सबैले पुजेका छन्, धन दिएका छन्, जन दिएका छन्, जे गर्नु पर्यो, जीउ थिचि दिने, मिचि दिने, आसन , अहो ! आनन्द । तातो, चिसो आनन्द गरी दिएका छन् । तर यस्तो कुरा फुटी सके पछि उनीहरुलाई त्यो आफ्नो लुटिन्छ कि भनेर यहाँ देखा पर्न सक्दैनन । म यो ठाडै भनि दिन्छु । 
 
परमधाम जानलाई अप्ठ्यारो, फेरी जानलाई सजिलो किन त्यसो भनेको खै सोधेको त ? म आपैंm झिक्छु कुरा । मलाई पर्ने अप्ठ्यारो म आपैंm भन्छु । जान पनि अप्ठ्यारो , फेरी जान पनि सजिलो ? कुरो यस्तरी घुमेर आउँछ । र हामीले सिधै यसलाई सोच्नु पर्दछ अव । परमधाम जानका लागि हामीले जेथा तैयार गर्नु पर्दैन भक्ति हो । हामीले सबैलाई जन शक्ति बटुलेर दुख गर्न पर्दैन । सिवाय आफ्नो आत्मासंग बिश्वास लिएर परमधामको ढोका खोल्न सक्ने आपूmले क्षमता बढाउन सक्नु पर्दछ । राज्जीको मन्दिरमा गएर दिनभरी त्यहाँ सिर्ता गरेर बस्नु पर्दैन । मन्दिरमा जाँदा मात्र धर्म गरे जस्तो हुने होईन । सदैव मन्दिर आफुले बोकि राखिएको छ । जहाँ पाँच तले दरबार पञ्चम धातुले बनेका जुन यो प्रार्थिक शरीर छन्, यिनी हुन दरबार । आफु घर मै बसि राखिएको छ, आफुले पाँच तले दरबार भित्र बसि रहेको छ , जुन बोल्ने यो आत्मा हो । यो पाँच तले दरबार भित्र छ र उसले पाँच तले दरबार भित्र यसरी आफ्ना प्रकटहरु गर्न सक्दछ । त्यसैले नै संसारको घर भनेको हेर भक्ति हो एउटा क्षणिकको केही यहाँ हुरी बतास गाह्रो पिरोले आफुलाई पाँच तले दरवारलाई भत्काई देला कि भनेर संरक्षणको लागि हो यहाँ । संरक्षण गर्नको लागि त्यो एउटा आधार चाहिएको हो । त्यो पनि नभई नहुने कुरो संसारमा । तर भक्त गर्नु भन्दैमा आफुले जति भएको समय त्यहाँ प्रण गरेर, त्याग तपस्या गर्नु पर्ने पनि होईन । सोच्छ, छर्लङ्ग आत्मा हुनु पर्यो, त्यो आत्माले जहाँ बसे ता पनि , जहाँ गए ता पनि उहाँलाई बिश्वासका साथ संझेर उहाँसंग भेट गर्न सक्यो भने त्यही नै हो परमधाम जाने ।  

आत्मा भावना, राज्जीलाई थुप्रो मिठो पकाएर खुवाए पनि उहाँ आएको देखिन्दैन । कि देख्नु भा छ ? यी यहाँनेर फल राखेको छ , खाएको देख्या छ ? जस्ताको तस्तै छ । खानु हुन्छ त ? त्यो किन चढाएको ? यो किन चढाउँनु परेको ? खै सोध्या ? सोध्नु पर्छ ।

 सबैले स्वादका लागि संसारमा किसिम किसिमका भर्जनहरु गर्दछन । तर मठ मन्दिरमा जाँदा चढाउँन के लिएर जान्छन । आफुले भर्जन गरेका चीज लान्छन् ? कहिल्यै लाँदैनन । जब उ मन्दिर जानु छ भने केही न केही सफा भएको छु, सफा हुन्छु भन्ने उसको आत्माले काम अह्राएको हुन्छ  । केही न केही सफा भएर, शुद्घ भएर गएको हुन्छ । उसले के देख्छ ? भगवानको लागि, उसको आफ्नो लागि तयो गर्छ, लाखौं हजारौं खर्च गर्न पनि उ तैयारी छ, तर भगवानको लागि उ पाँच रुपैंया मात्र खर्च गर्छ , भने यहाँ कति आडम्बरी आउँदछ ? बिचार गरेको छ भक्तले ? भगवानको लागि पाँच रुपैयाँ , मन्दिर जाने बेला भो पाँच रुपैंया, किन यस्तो गरेको ? फेरी भगवान मन्दिरमा गएर चाहिं आफुले चिताउँन नभ्याएको कुरो पनि माग्नु छ फेरी त्यहाँ भगवान मन्दिरमा गएर । आस्था चाहिं आफुले ठूलो बोकेको हुन्छ । तर भगवानलाई आस्था गर्ने चाहिं पाँच रुपैंया । यस्ता भक्तहरुले यसरी छेदन गरी रहेका छन् । यो आत्मा छेदन गरी रहेका छन् । अब किन पाँच रुपैंयाको कुरो आयो त त्यो । जस्तै भक्ति होउन, भगवानको मन्दिर जाँदा उनीहरुले धेरै चढाउँन माग्दैनन । पाँच रुपैंयाको , धुप किन्यौ पाँच रुपैंयाको , पूmल किन्यौ पाँच रुपैंयाको , पाँच रुपैंया भन्दा उनीहरु बढ्दैनन । किन हो त यो पाँच रुपैंया ? भगवान पाँच रुपैंयाका मात्र हुन ? भगवानलाई चाहिं सानो कुरा दिंदा हुने, आफुलाई चाहिं ठूल ठूलो बैभव भद्र चाहिने, किन यसो भयो त ? एक छिन सोचौं है त हामी । के भगवान पाँच रुपैयाँका हुन ? यस्ता कुराहरु सबै जुन हामीले यहाँ प्रयोगमा बोलेका हुन्छौं नि ? प्रयोगमा बोलेका शव्दहरुले आफुलाई पिरोली राखेको हुन्छ , यस शव्दहरुको अर्थ आपैंmलाई नलागि रहेको हुन्छ भक्त ? यस्ता कुराहरु यहाँका महात्मा, पण्डितहरुले कहिल्यै पनि भन्ने छैनन ।   जहिले पनि उनीहरुले यस्ता शव्दको अर्थ यहाँ बताउँने छैनन । यहाँ मात्रै कथा गरेर , भक्तहरुलाई अल्मलाएर उनीहरु ले आफ्ना दिन दैनिक पास आजका भोली, भोलीका पर्सि गरेर उनीहरुले के गर्छन त दिन दैनिक आफ्नो गुजरान गर्दछन । जुन यो प्रार्थिक शरीर बोकी रहेका छन , यो शरीरलाई एउटा चाकरी दिन पर्दछ, भित्र केही खाँद्नु पर्दछ, यसैको अभिलाषाले गर्दा उनीहरु लोभिहरु छन् । लोभ गर्दछन्, पाँच रुपैंया भए पनि यिनीहरुलाई कुनै असन्तुष्टको भार आउँदैन, उनीहरु गल्तीमा जाँदछन् । यसैले नै भक्तहरु आफ्नो भक्तहरुले जानेर, नजानेर गर्दछन् ।  जान्नेले ठगेर गर्दछ, नजान्नेले मैले गरें, अब यसो गरे हुन्छ होला कि भनेर गर्दछ । मैले यसो गरे हुन्छ भनेर फुल बिश्वास गरेर भक्तले गर्दैन । यसो गरी दिए हुन्छ कि भनेर पुग्दछ, जान्नेले ठगेर गर्दछ , भने पछि त्यो ठगी बढी को हुन्छ ? अरुलाई ठगें भन्दा उसको आत्मालाई ठगि रहेको छ । त्यो पण्डित, त्यो महाराज कहिल्यै परमधाम आउँदैन । त्यो यति निर्बिबाद छ । परमधाम आउँदैन । गएका पनि छैनन ।

परमधामको बाटो भनेको आफुले कसनी गर्ने, कसनी गर्दा पनि त्यति अप्ठ्यारो छैन । जस्तो कि हामी आउँने मन्दिरलाई साना देखिको उसले कसनी गरेको , कसनीको कसनी भई राखेको छ । यसैमा राज्जीले रुचाउँनु भयो र त्यही मन्दिरमा प्रबेश गर्नु भो राज्जीले, हामीले पनि त्यही मन्दिरमा आएर भटभटाउन पाईयो यसमा हामीलाई खुशी लाग्दछ । संसारमा आएर बोल्न हामीले परमधाममा आफुले प्रबेश गरे पछि संसार फर्केर आएको थिएन । हामीले यसरी अवसर पायौं कि हामीले परमधामबाट हामी संसारमा आएर परमधान जाने हामीले आफ्ना मूलबाटो तैयार गर्न सक्यौं । यो हामीलाई यही नै गौरव लागेको छ कि संसारमा हामीले यसरी फेरी पनि गुप्ति रहेको परमधामको बचन ल्याउँन पाउँदा र पहिला ल्याएको यी हाम्रा बचनहरुलाई हामीले यहाँ कण कण खोज्नु परेको छ । बचनहरु हामीले बटुल्नु परेको छ । हामीलाई संसारमा कष्ट भई राखेको छ । यसैले नै यी बचनहरु अहिले लेखेर नआउनका कारण पनि यहाँ यसरी नै खुल्दछ ।  यहाँ भन्दछन सत्य आएका हुन भने बचन लेखिएर आउनु पर्छ, तब बिश्वास हुन्छ, तब पढ्ने पढे पछि बिश्वास । जसको आत्मा सुद्घि उसले जसरी नि बिश्वास गर्दछ । जसको आत्मा धरमर गर्दछ, उसलाई जस्तै गरे पनि उसले बिश्वास गर्न सक्दैन । सबै भन्दा ठूलो आत्मा हो । त्यही आत्मा संग बिश्वासमा पर्नु पर्दछ । धर्म गरें भन्दैमा धर्म पुग्दैन, गरिन भन्दैमा पनि कहिले भुलचुकमा धर्म पुगेको हुन्छ । यस्तो पो छ त यो ।

अठार हजार चौकमा सब गर्छन सबलाई मेला भरी रहेको , अठार हजार चौकमा मैले पनि केही बयान लेखेको छु । २ भक्तजनमा बाचन गर्न मैले सुनाउन बक्स भएको छ । आज म मालिनी चौकको बयान लिएर आई पुगेको छु । मालिनी चौकबाट मैले कथा शुरु गर्न लागेको छु । मालिनी चोक पर्यो चौध तलामा । चौध तलामा मालिनी चौक छ । चौध तलाको मूल ढोका हो मालिनी चौक ।

भक्तजन सबलाई कुरा गरी गरी
बताउने छु मैले आफ्नै भाषामा परी

सर्ब परी मालिनी चौकमा सबलाई आह्वान छ । गर्छन साना बालहरुले खुबै गरी मेला भर्दछन् । साना बाल छन यसमा ठूलो ठूलो पोखरी छ । यो चौकको वरीपरी सब सब धुपीको साना साना बोट छ । यस बोटमा सब बोटमा हेर, सब सखिले झिप झिप बलि रहने ज्योति रुपी पूmल पूmलेको देख्दछन । सबैले यस बत्तिमा गई हेर्दछन् । के को बत्ति बल्यो यहाँ भनि त्यसमा ठहर्न पर्दछ भन्दछन । सब बत्तिहरु बले धुपीको बोटमा । सबैतिर बल्दछन झुपु झुपु, सब झुपु झुपु बलि रहेको बत्तिमा हेर्दा यहाँ सानै देखिको चालचलन लाई बुझाउँछ यहाँ । संसारको ऐना होईन यो परमधाम कै ऐना देखिन्छ यहाँ । परमधामको ऐना देख्नु नै सबलाई ठूलो अवसर मिल्दछ यहाँ । यस चौकको वरीपरी धुपी पूmलले बताउँछन सबैलाई बत्तिको बारेमा , बत्ति बल्यो किन झुपु झुपु ?२ बताउन लागे है । सबै चराहरुले २ किन बल्यो त्यो बत्ति ? सबैलाई चकित भयो रे ! २ सबै जना घुुमी घुमी चकित लाई बोलाउँछन २ । किन यस्तो चकित त छ, तिमीलाई के भा को छ ? आउन बताउ न चकित आउ न बताउ न २
यसरी चकितलाई बोलाएका छन । चकितहरु किन चकित गर्दछन् ? चकित भनेको थाहा नभएको कुरो अपर्भmट आउनु हो । चकित भएँ भन्दछन्, चकितको अर्थ के त ? थाहा नभएको कुरो झट्ट नआउँदा उसलाई चकित लाग्दछ । यसरी सबैले धुपीको सा साना बोट हरियोमा यसरी बत्ति बलि रहेका छन् । सबैेले देख्दछन यो बत्ति त हामीले देखे कै थिएनौ । यस्तो बत्ति त्यो बत्ति एउटा बेग्लै किसिमको  बल्दछ । दुई रङ्गको बल्दछ बत्ति ।

सखिहरु : र सबै सखिहरुले भन्दछन्, “हे बत्तिको अर्थ केही छ, त्यसैले हामीले घुमि  घुमि कन  यसको अर्थ झिक्नु पर्दछ” भन्दछन

प्राणनाथ : र धुपिका बोटहरुबाट सबैले हेर्दछन , सबैले लिन्दछन  , तर अर्थ भने साह्रै राम्रो खुल्न सक्दैन । र भन्दछन्

सखिहरु : “हे हामीले यसलाई अर्थमा ल्याउँनु पर्दा के भन्नु पर्दछ ?” हामीले देख्न सक्दछौं , भन्नु पर्दा कसरी भन्नु पर्दछ ? सबैले यो कुरो आपैंmले कौतुहलता मच्चाई रहेछन् ।

प्राणनाथ : यसै सन्दर्भमा एउटा अतुलनिय  भन्ने शव्दलाई प्रकट गर्दा यहाँ एउटा युवक देखिन्छ । प्रति धुपको बोटमा त्यस्तै एउटै किसिमको एउटा युवक देख्दछन । साना कलिलो युवक छन । उनी भरभर परेका छन् । “तर उनीलाई भगवान भनौं भने राज्जीसंग उसको मेल खाँदैन । तर आज यहाँ यी कहाँ बाट आए त यी युवक ?” भनेर सबैले आपसमा द्वादश गर्न थालेका , खुसामत गरेको देखिन्छ । यी युवकलाई सोध्दछन,

सखिहरु : “बाबु युवक तिमी कहाँ बाट आयौ ? तिमीलाई हामीले आजसम्म पनि यहाँ भेटेको थिएनौं । तर तिमी आज यहाँ कहाँ बाट आएका हौ ? हाम्रो परमधाममा तिमी जस्तो युवक अहिले मात्रै हामी नौलो देख्दै छौं ।   भन बाबा , तिमी कहाँ बाट आई पुग्यौ ?” सबैले सोधे त्यो युवकलाई ।

युवक :  युवकले भन्यो, “सबै सखि जनमा मेरो प्रणाम । संसारको प्रणाम र परमधामको प्रणाम छुट्टै छ ।  र म यसैले मेरा घुुम्ति चक्रहरुमा नघुमि कन सिधैको बाटो देखाउँदै छु । म यस्तो युवक हो कि तिमीहरु सबै भक्तिहरुले चकित भएको देख्दा म पनि त्यही चकित लाई हेर्न आएको ।” युवकले भने ।

सखिहरु : “त्यसो भने हामीले देखेको जस्तो चकितलाई देख्नु भएको छ त बाबुले ?” भन्दा

युवक :  “खै! तपाईहरुले कस्तो चकित देख्नु भो ? त्यही चकित हेर्न आएको । चकित कस्तो छ ? त्यो पनि म अलमलमा छु ।” भनेर जवाफ दिए ।

प्राणनाथ : ती यति युवक छन, यत्ति राम्रा छन्, यति सुन्दर छन । अब यो युवक कहाँबाट आएको हो ? यसरी जता हेर्यो , सबैको अगाडि त्यही युवक । झट्ट हेर्यो एउटा युवक , उता हेर्यो त्यही युवक, तर एकले देखेको युवक अर्कोले देख्दैन फेरी । जस्तो मैले देखें भने अर्कोले देख्दैन । तर भएका सखि सबैले त्यो एउटा युवक सबैले देख्दछन । अर्कोले यी यहाँ मैले देखेको युवक भनेर देखाउँदा फेरी छैन । एउटै देख्दछन युवक । त्यसो भएको हुनाले सबैलाई यहाँ चकमन्नै भयो । र भन्न लागे 

सखिहरु : “होईन बाबु, तिमीले केही कुरा लुकाएको जस्तो छ । हामी त यहाँ मेला भर्ने हो । र यसैको साथ साथमा बाबु तिमीलाई देख्दा हामी चकित भएको हो । चकित नै हामीलाई त्यो भयो । नौलो नै यो भयो । अनि कसरी अर्को चकित हामीले हजुरलाई देखाउने र बाबु !” 

युवक : “हो, त्यसैले म पनि सबैले नै चकित चकित भन्दा चकित हेर्न आएको हो ।  तर यहाँ सबैले चकित देख्यौं भन्ने , मैले चकित नदेख्दा म अलमल मा परेको हो ।”

सखिहरु : “हाम्रो कारण चाहिं यही हो, हामी यसरी चकित भएका छौं ।” सब सखिहरुले यसरी आफ्ना शव्दहरु बिछ्याए । त युवकले बोल्न थाले,

युवक : “ल भै गो ! तिमीहरुको चकित म हेर्न आएको थिएँ, तिमीहरुको चकित खै मैले देख्न नजानेको हो या न सकेको हो , म यसलाई केही पनि भन्दिन । तिमीहरुले चकित देखे छौ , त्यो चकित के हो त ?”

सखिहरु : “होईन, हामीलाई चकित भनेको बाबु नै भै सक्यो । कहाँ बाट आएको ? किन आएको ? कसलाई खोज्न आएको ? भेट्न आएको हो कि ? हामी यसमा चकित छौं नि । कुन लोक बाट आउनु भएको हो ? हाम्रो यो परमधामलाई त लोक ठहरिन्दैन । कुन चाहिं लोक बाट आउनु भयो ?” भनेर हामीले चकित मानेको यसरी सोधे पछि ।

युवक : “ल ठिक छ । मैले भन्नु पर्यो । मैले भन्नु पर्दा सबै मेरा भक्ति रहेछौ तिमीहरु । सबै भक्ति पो रहेछौ त । सबैले चकित भो भन्दा म चकित हेर्न आएको, मलाई देख्दा तिमीहरु चकित हुन्छौ भने , त्यसो भए तिमीहरु मेरा भक्तिहरु रहेछौ । अब म के भनँु ? म कुनै लोकबाट आएको होईन । म लोकमा बस्ने नै होईन । मेरो नाम  बताउँ भने मेरो नामै छैन । मेरो घर बताउँ भने देशै छैन । ठाउँ बताउँ भने निशाना नै छैन । मैले के बताउँनु ? त्यसैले म पनि एउटा तिमीहरु जस्तै भक्ति बन्न आएको हुँ,” भनेछ ।

सखिहरु : “यस्ता राम्रो युवकले पनि भक्ति बन्ने ? तिम्रो त बेला आयो के त भक्ति बन्ने ?” अनि फेरी ती बाबुले सोधेछ, ती राम्रा् बाबुले  ।

युवक : “भक्ति गर्ने उमेर कत्ति बेला आउँछ त ?” भनेर सोधे छ । अब उमेर बताउनु पर्ने भो । 

पाठक बर्गसंग दोस्रो क्यासेटमा रेकर्ड गरिएका बाँकी बचन यस अंकमा सेवामा समाबेश गर्न असमर्थ रहेकोे क्षमा माग्दछु । बिज्ञ बर्गमा यी बचनहरुको बारेमा आफ्नो निस्वार्थ भावना पोखि दिनु भई बाँकी रहेका सयौं  घण्टाका क्यासेटहरुमा बन्द बचनहरुलाई सुन्दरसाथ सामु पुराउने उर्जा प्रदान गरी दिनको लागि अनुरोध गर्दछु ।