समयः प्रात ०४ः३० बजे
स्थानः पूजा कोठा , बानेश्वर, काठमाडौं
दर्शक श्रोताः श्री शरदचन्द्र शाह, रामकृष्ण, श्री जुगलदास महाराज, श्रीमति कनकबाई, श्री बिहारीदास, श्रीमति रीन्नावती बाई, श्री भुषणदास, श्रीमति संझना र श्रीमति बिपलव
प्र्रवचनः श्री राज्जी श्यामा महारानी, श्री राज श्याम महाराज, श्री देवचन्द्र महाराज , पूर्णबाई, मोति, फूल, सखीहरु , गाई
१६ तला परमधामको गोप्य बर्णन खुलासा । उनै श्री राज्जी श्याम श्यामा महाराज महारानी ज्यूको निगाहले गर्दा सकेसम्म भिडियो क्यासेटमा कैद गरिएका अमृतमय बचनलाई जस्ताका तस्तै उतार्ने प्रयास गरेको छु । जानकारीको लागि भिडियो दस्तावेज कैदीबाबुसंग सुरक्षित छ । यी सत्य घटनामा आधारित अमृतमय बचन हुन । श्रीमति शकुन्तला सुनुवार (श्री शरदचन्द्र) हाल यु. के. मेडस्टोनमा बसोबास गर्नु हुन्छ । हप्ताको तीन बिहान आसन जारी छ, कति अमृतमय बचन अभाग परेर श्रवण गर्न तथा रेकर्ड गरेर सुन्दरसाथ माझ सेवा पुर्याउन नसकेकोमा खेद प्रकट गर्दछु ।
- श्री राज्जीश्यामा महारानीः “अहिले परमधाममा १६ तला परमधाम हुँदा भक्तिहरु परमधाममा आउन सकेका छैनन । परमधाममा भक्तिहरु संसारबाट त्याग, तपस्या आफुले जति गरे ता पनि किन हो ? कता हो ? कता हराए भक्तिहरु ? संसारबाट बिदा लिएका हुन्छन्, तर परमधाममा आई पुगेको गणना भने यहाँ त्यति देखिन्दैन ।”
- श्री राज्जीश्यामा महारानीः “परमधाम जानका लागि कसैले भारी बोकेर हिंड्नु परेको छैन र कसैले गाडी हाँकेर पनि जानु परेको छैन । मात्रै यो आत्मालाई अर्पण गर्दा यो आत्मालाई लैजाने त परमधामको बायुवान द्वारा नै परमधाममा जान सक्दछन् । यसरी नै परमधामको घण्टी बज्नु पर्यो ।”
- श्री राज्जीश्यामा महारानीः “मान्छेले भन्दछन् कि मरे पछि केही हुँदैन । सबैभन्दा असजिलो त आफुले देह छोडे पछि , जुन सास फेर्न छोडे पछि, धेरै गाह्रो हुँदछ । जुन यो आत्मा कहिल्यै मर्दैन , यो आफ्नो देह शरीर मरेर जान्छ, यो आत्माले छोडेको दिन यो देह शरीर मर्ने हो । आत्मा कहिल्यै पनि मर्दैन , चेतनशिल प्राणी उही हो । उसले छोडेको दिनमा यो देहलाई दुख हुँदछ ।”
- श्रीदेवचन्द्र : “आफुलाई कस्तो चुँड चुँड हवस्, आफु यहाँ कति जिर्ण हवस्, आफुलाई मरण्त हवस्, आफुलाई यहाँ कति रिस उठोस्, आफुलाई यहाँ कति खुशयाली होस्, तर त्यो परमधाम नछुटोस् ।”
- श्रीदेवचन्द्र : “देवचन्द्र महाराजले यसरी भन्नु हुन्छ, यसरी गर्नु हुन्छ भनेर जति कथा गर्दछन् , त्यो कथाहरु कथा मै समर्पित भै सकेको छ । अब परमधाम जानलाई आफुले फेरी बाटोमा अल्झिने हो कि ? त्यो आफुले संकोच लिने बेला आएको छ । तब कि मैले पहिला आएका छ चौपाई निजनाम नै मैले फुक्नेमा राखेको छु भन्दा भन्दै पनि अहिले निजनाम जपि रहेका छन् । त्यो निजनामले भ्रममा परी रहन्छन् । अब यहाँ मेरा निजानन्दी हुं भन्नेहरुको पनि धर्मर आउँदछ ।”
- पूर्णबाईः “परमधाममा यत्ति बेला गुञ्जयमान भई रहेको छ, समर्पण भई रहेको छ , शरदचन्द्र शहको सिंहासनमा आरती बलि रहेका छन्, झलझल आरतीहरु अहिले बिसर्जन भएका छैनन । जुन दिन यो सम्पूर्ण आरती हुँदैन, तब सम्म अब यो आरती जलि रहेको छ । एउटा खुशियालीको लहरले छाएको छ । शरदचन्द्र शाहले संसारमा धेरै दुख गरि सक्यो ।”
पूर्णबाईः “अहिले चौध तला परमधामको एउटा सिंहासनमा बिराजमान हुन पाएको छु । यो किन पाएँ त भन्दा मेरो पहिला कला कृतिहरुलाई संझिदा त मलाई त्यति याद आउँदैन । संसारमा छोडी राखेको छु । र मेरो जुन परमात्मा श्री राज श्री श्यामाजीले यति ज्ञान खुलाई दिनु भयो । र अन्त कतै यत्रतत्र नछरिएर मेरो बंशमा यसरी संसारमा आएर ज्ञान फिजाउन थाल्नु भयो । आफ्नो स्वर सुनाउन लाग्नु भयो । आफ्ना मनतब्यहरु सुनाउन लाग्नु भो । यो परमधाममा गुणगानको भकारी , गुणगानको चौतर्फी यहाँ डुलि रहेको छ ।”
पूर्णबाईः जहाँ परमधाममा मेरा नातिनीको आत्मामा परमधामका मूलधनले यसरी यहाँ ज्ञानको बाटो खुलाउँन आउँनु भो, त्यस बखत देखि मेरो बाटो खुलेर परमधाममा आश्रयमा सिंहासन पाएको छु । नातिनीको यो कृपाले मैले चौध तलाको सिंहासनमा बिराजमान हुन पाएको छु ।
- पूर्णबाईः “परमधामको ज्योति भनेको यो निभाएर निभ्दैन , छलेर छलिन्दैन । सबै भक्तजन हुँदछौं, हामी भक्तजनले अल्छिको बाटोमा होईन , जाँगरको बाटोमा लाग्नु पर्दो रहेछ भन्ने ज्ञान हामीलाई प्राप्त भएको छ । ईष्र्याको बाटोमा होईन , ज्ञानको बाटोमा लाग्नु पर्दो रहेछ भन्ने ज्ञान प्राप्त भयो । ज्ञानको बाटोमा लाग्यो भने कसैले कसैलाई ईष्र्या गर्न सक्दैन । ज्ञान कमि भो भने ईष्र्या मात्रै जाग्न सक्दछ । यो पनि हामीलाई ज्ञान भयो । परमधाम भनेको एउटा ज्ञानको खानी रहेछ । ज्ञानको भकारी खोल्ने ठाउँ रहेछ ।”
- पूर्णबाईः “उसको (श्री शरदचन्द्र) सिंहासन तैयार भई सकेको छ । उनलाई उन्नति चौकमा श्री राज्जी श्री श्यामाजीको दाहिने तरफमा सिंहासन खडा भएको छ । उसलाई कस्तो राम्रो भो संसार छोडे पछि सिधै सिंहासनमा बिराजमान हुने भो । उसलाई त श्री राज्जी श्री श्यामाजी स्वयमले लानु हुने भन्ने कुरो हामीले परमधाममा सुनेका छौं ।”
- श्रीदेवचन्द्र : (१६ तला परमधामको एक चौक, नवतन चौक बर्णनः) “यो नवतन भनेको यसको अर्थ यहाँ खुलाई हाल्नु भएको पनि छैन । सबै भक्तिलाई यसै गरी मोति र पूmलको बिचमा कथा आएको कुरा थाहा हुन्छ कि हुँदैन ? र यहाँ भनि सकेका छन कि छैनन ? भन्न बाँकी छ कि ? त्यो पनि भनेका छन कि ?”
- श्रीदेवचन्द्र : “यसरी यहाँ नवतन चौक भएको हुनाले संसारमा नवतनपुरी भयो । जुन परमधाममा नभएको यहाँ नामै छैन , परमधाममा जे हुन्छ, त्यो यहाँ भई राखेको हुन्छ ।”
श्री राज्जीश्यामा महारानीः (आसन ग्रहण गरि बक्सिन्दै )२१ः४९
हेर बु, बु, यस बु लाई चिनेर आउँनु २
भक्तिजन सखि आए अघि सरी २
भक्तिका मुखमा के छ र ?२
आउनु भक्ति मुख चलाई
छैन कसैले देखेको मलाईस्वागतम, स्वागतम, सुस्वागतम, स्वागतम ३
मेरा सखिहरुलाई कसरी मैले, जान लागेका सखिहरुलाई,
कहाँ जान लागेको ? यो भनि रहेको छु । र सखिहरुले
निश्चित ठाउँमा जान लागेको हो भने स्वागतमका यो मेरो पुकारा छ । र सवजन भक्ति सबैलाई म आराधाना पूर्वक यही भन्दछु । संसारमा सबैलाई आचरणहीन, व्यबस्थाहीन, आत्माहीन , दृष्टिहीन यस्तो यहाँ किन हुनु परेको छ ? यो आफु निर्धो भएको कारणले हो कि ? आफ्नो आत्माले बाटो नदेख्नको कारणले हो ? यो आफुले आत्मासंग कुरा गरी, आत्माको निष्टाबाट छुट्ट्याउन सक्नु पर्दछ । हे भक्तिहरु, सबैले भक्ति गर्यौं भन्दा आफ्ना भक्ति कस्तो किसिमले गरि रहेका छौं ?
आफुले गरि रहेको भक्तिलाई पनि दोहर्याएर हेर्ने गर्नु पर्दछ । आफुमा त्यो बिश्वास जाग्नु पर्दछ । भगवान ३ भन्दछन्, भगवान भन्ने कस्ता हुन्छन त अब । के भगवानले सबैलाई सत्यतामा लाने हुन कि ? भगवानले सबैलाई डोर्याउँदै, डोर्याउँदै, डोर्याउँदै यसरी भुलाउँने हुन ? त्यो आफुमा बिश्वास गर्नु पर्ने कुरो आउँदछ । भगवान जसले भेट्दछ, त्यो भगवान के हो त ? त्यो सत्यको हो कि ? असत्यको हो कि ? कि त्यो त्यसै आफुलाई भ्रममा पार्न आएको हो ? त्यसलाई पनि चिन्न सक्नु पर्दछ ।
जसरी छायाँमा आफुले यो मेरो हो भनेर छायाँलाई आफुले छर्लङ्ग देखाउन सकिन्दैन, मात्रै एउटा छायाँ देखिन्छ । यस्तै गरी भक्तहरु पनि मात्रै भक्त गरें भनेर छायाँमा परी रहेको म देख्दछु । हे भक्तिहरु, यो अहिले परमधाममा
१६ तला परमधाम हुँदा भक्तिहरु परमधाममा आउन सकेका छैनन । परमधाममा भक्तिहरु संसारबाट त्याग, तपस्या आफुले जति गरे ता पनि किन हो ? कता हो ? कता हराए भक्तिहरु ? संसारबाट बिदा लिएका हुन्छन्, तर परमधाममा आई पुगेको गणना भने यहाँ त्यति देखिन्दैन । त्यसरी भक्तिहरुले अलमल गर्दा भक्तिहरुको आत्माले कति आलोचना, कति बिवेचना, कति शक्तिचना, कतिको तृप्त आत्मासंग , कति रोदन र कति छेदनमा परी रहेका छन् । ती आत्माहारु परमधाममा आउन सकेका छैनन । यसरी नै मेरा भक्तिहरु मेरो देशमा आउने आशाले सबैलाई आडम्बर गरेर म परमधाम जाँदछु भन्न सजिलो मान्दछन्, तर परमधाम आउन भने कोही सक्दैनन । होईन भक्तिहरु, यसरी अलमलिनु कहिल्यै पनि सक्दैन ।
परमधाम जानका लागि कसैले भारी बोकेर हिंड्नु परेको छैन र कसैले गाडी हाँकेर पनि जानु परेको छैन । मात्रै यो आत्मालाई अर्पण गर्दा यो आत्मालाई लैजाने त परमधामको बायुवान द्वारा नै परमधाममा जान सक्दछन् । यसरी नै परमधामको घण्टी बज्नु पर्यो । म संसार त्यागेर, संसारलाई छोडेर, देह मेरो भाईसंग म अंश लिएर परमधाम आउँदै छु । त्यसै भनेर आफुले परमधामको घण्टीमा झुण्डिन सक्नु पर्यो । परमधामको घण्टी नबजि कन यहाँ संसारमा कसले संसार त्याग्दछ, ती भक्तिहरुको गणना कसले गर्दछ ? उहाँ घण्टी नबज्दा यहाँ कसैले लिन आउँदैन । त्यसैले नै यहाँ भक्तिहरु अलमलमा परि सके । त्यसैले भक्तिहरु अलमलमा परेर कहाँ कहाँ गई सके । भक्तिहरुको आत्मा रोएर , आत्मा भड्किएर कुन दशामा परि सकेका छन् ।
मान्छेले भन्दछन् कि मरे पछि केही हुँदैन । सबैभन्दा असजिलो त आफुले देह छोडे पछि , जुन सास फेर्न छोडे पछि, धेरै गाह्रो हुँदछ । जुन यो आत्मा कहिल्यै मर्दैन , यो आफ्नो देह शरीर मरेर जान्छ, यो आत्माले छोडेको दिन यो देह शरीर मर्ने हो । आत्मा कहिल्यै पनि मर्दैन , चेतनशिल प्राणी उही हो । उसले छोडेको दिनमा यो देहलाई दुख हुँदछ । यसले आफुले जहाँको माटो हो , त्यो माटो आफुले भएर बिलिन हुनु पर्दछ । तर आत्मा भने बिलिन कहिल्यै हुँदैन । त्यही आत्माले गाह्रो सहनु पर्दछ । त्यो देहले सहनु पर्दैन, यो आत्माले सहनु पर्दछ । देहलाई पनि सजिलो त कहाँ छ र ? माटोमा मिल्नका लागि पनि कि त पोल्नै पर्दछ र माटो हुँदछ , कि त गल्नै पर्दछ र तब माटो हुँदछ । कति दुर्गन्धि भएर आफुले बिलिन हुनु पर्दछ । देहको पनि यस्तो परीभाषाहरु आउँदछ । जुन हामी संसारमा जन्मेका भक्तिले आफ्नो आत्मासंग , आफ्नो परमात्मासंग चिनेर आफुले माला गाँस्न थाल्नु पर्दछ । हातेमालो गर्न सबैलाई सिक्न, जान्नु पर्दछ ।
देहको हातेमालोले कुनै सार जित्दैन । आत्माको हातेमालोले आफुलाई आत्माको बिश्वास गराउँदछ । र म यसै गरी भक्तिहरु संग यस्ता कुराहरुको म सारांश दिंदै म सबै भक्तिहरुलाई आह्वान गर्दछु । जुन यी आफ्ना रित्ता आत्माहरुसंग सबैले झुक्नु पर्दा , सबैले बढ्नु पर्दा आफुले यहाँ आफ्नो आत्मासंग बिश्वास गरेर मेरा भक्तिहरु मेरो अगाडि आउन सक्नु पर्दछ । परमधाममा आउने भक्तिहरुलाई सदैव सबैलाई बराबरी तृप्त दिन, सबै संग त्यत्ति नै झुम्न सक्दछु ।
जानु छ सबले छोडेर २
छैन कसैले२ बस्नुलाई रोजेर
जानु छ सबले बाटो चिनेर
बस्नु छ सबले ठेगाना लिएर
ठेगानाको निशाना लगाउँनु हैमेरा भक्ति सबैलाई बोलाउँनु है
भक्तिका हक जुराउँदै आउँने
मेरा शक्ति साथ सबलाई भराउँने २
आउ भक्ति सबलाई भराउँने
भजन गर प्रभु२ भजन गर
भजनको साथमा आत्मा अर्पन गर२
कति कथ्यौ ? कति लेख्यौ ? कति जान्यौ ? कति घोक्यौ ?
ती शव्दले तिमीलाई के लायो भर ?
शव्दको कण्ठले लेठ्ठा बढायो ।
आत्मालाई कता हो कता अँध्यारोमा चलायो
होईन सखि साथ आउ न (हात मिलाई२)
आत्मालाई देखाउँन २
मेरो आत्मा हो जड छैन
मेरो आत्मा हो भर छैन भन्न कसले सिक्यौ र ?छोडेछन् सबले २ नदेखेर पो हो कि भन्दैन
चर्म चक्षु खुल्यो , दीव्य चक्षु खुलेन २
खुलेन २ दीव्य चक्षु खुलेन २
परमधाम कता छ देख्न सकिएन २
आत्मासंग देहको नाता जोडिएन२आउ सखि सबलाई (प्रेमको माला २)
लगाई दिने आत्माको माला २
चिनेर आउ मेरो साथमा
हो चिनेर आउ मेरो साथमा
भक्ति मेरो साथमा ३
दीयो बाली जलाए, दीयो जलाए
आत्माले बोलाए, आत्मा बोलाए
छैन कसैको आत्मा साथी २
भयो ती हात मिलाउने (देहको साथी ३)
श्रीदेवचन्द्र : (
श्री श्यामाजीको आसनमा उपस्थित होई बक्सिन्दै )
जय श्री राज यसरी म सबै यी शव्दहरुसंग म आई पुगेको छु ।
जय जय श्री राज धनी जय जय श्री राज २
आनन्दको आत्मा मेरो छैन, भन्न सक्यो कि कोही होईन २
प्यारा भक्ति ! यसरी आफ्ना आत्माका कुराहरु गर्दा धेरै गहिराईमा जानु पर्दा र आत्मासंग बिवाद गर्दा, देहसंग दाँजिन पुग्दा कति आफुले भिन्नता देख्दछौं । यसलाई हामीले यहाँ तुलाना गर्न सकेका छैनौं । किन सक्दैनौं त हामी ? यो के भएको छ त ? जसरी हामी बोल्दा बोल्दै जिभ्रो लर्बरिएर जान्छ , हाम्रा जिभ्रोहरु किन लर्बरिन्छन त ? यस्तै हुनाले हामीले चिन्न सक्दैनौं ।
हामीले केही नजानेको कुरा यहाँ हामीलाई प्राप्ति हुन आउँदछ । तर हामीले किन जान्दैनौं यो प्राप्तिका फल स्वरुप के हुन त ? हामीले यसलाई खोज्न फेरी सक्दैनौं । यसै गरी हर कुरामा हामी पछाडी सर्दछौं । हामी पछाडी सर्नु भन्दा अगाडि बढ्नु पर्दथ्यो । तर हामीलाई अगाडि बढ्न ईच्छा हुँदैन । हामीले देख्यौं भने
त्यो त केही होईन , मैले गरेको पो ठीक छ , म राम्रो जान्दछु, भन्दछन् ।
आज
शुभ मुहुर्त हाम्रा यी आसनबाट हामी शुभ मुहुर्तका साथ साथै खुशियालीमा मग्न भएर संसारको खुशियाली पनि हामीलाई मग्न भएको छ । श्री परमधामको यो निष्ठा आज म परमधाम भनेको सबैलाई परमधाम भन्न सजिलो हुँदछ । तर परमधाम भेट्न हामीलाई गाह्रो पर्दछ ।
आउ भक्ति , आउ भक्ति सबैले बोलाउँदा पनि सुन्दैनन । यसरी नसुन्ने आफुलाई के भयो त ? यो हामीले सोध्न सक्नु पर्दछ । हामी सोच्न सक्दैनौं, यो हामीलाई दुख हुंदछ ।
शुभ शुभ शुभ यान (आयुष्मान२)
सब जन शक्ति, जन मन भक्ति, तन ज्योती सबलाई पुराण
परमधाममा यति बेला खुशियालीले छाएको छ । संसारको खुशियाली परमधाममा पुग्दा यो पनि एउटा अनौठो लाग्दो खुशियाली देख्न पाईंदो रहेछ, म यो ब्यक्त गर्दछु । परमधाम भनेको परमधामका पाँच वटा अक्षरका यसरी हामीलाई परमधामको अर्थ कति चोटी भनि सकेको छु । अर्थ भनेको अर्थमा मात्रै नराखेर त्यसलाई आफुले परमधामसंग जोड्न संक्नु पर्दछ । परमधाम लेखिएको अर्थ यहीबाट आफुले पनि जोड्न सक्नु पर्दछ । ता कि
आफुलाई कस्तो चुँड चुँड हवस्, आफु यहाँ कति जिर्ण हवस्, आफुलाई मरण्त हवस्, आफुलाई यहाँ कति रिस उठोस्, आफुलाई यहाँ कति खुशयाली होस्, तर त्यो परमधाम नछुटोस् । त्यो वास्ता आफुसंग लिन सक्नु पर्दछ, तर त्यो वास्ता यहाँ भक्तजनमा कमि कमजोरी भएको छ । यहाँ मात्रै सबैले गीत गाउँन जानेको छ , भजन गरें भनेका छन्, किर्तन म सुनाउँछु भन्दछन्, आडम्बर गरेर हो या सही सत्य सम्झेर हो गरी रहेका छन । तर यसमा भिन्नता छुट्टयाउन भने आफैले सक्तैनन् । र भक्त साथीहरुको गुणगान गर्नु, गुण गान, यी गुण गान हरुको बचनलाई संघाल्नु पर्दा र यसलाई हामीले तयले , लयले बाँधिनु पर्दा धेरै अप्ठ्यारा कुराहरु आउँदछन् । सबैले आफ्नो आत्मासंग कुरा गर्न जानेको छैन , आफ्नो आत्मालाई बाटो देखाउन जानेको छैन ।
ऋषि मुनि थिए , कस्ता थिए त ती ऋषि मुनिहरु ? ती ऋषि मुनिहरु के गर्दथे त ? खै ? गर्दथेको कुरा आउँदछ , गर्दथ्यौ को कुरा आउँदैन । गरेको थियो भन्ने आउँदैन , गरेको देखेको थिएँ भन्ने कुरो आउँदैन । ऋषि मुनिहरु थिए रे ! थिए , यसो गर्दथे भन्ने आउँछ । यसैमा एउटा आडम्बरपन झुकेर आएको छ । त्यो मेरा भक्तिहरुले , साथीहरुले, छुट्टयाउँन सकेका छैनन ।
म हेरी रहेको छु । र भक्ति साथीको आत्माले पनि चिन्न सक्नु पर्दछ कि ऋषि मुनिहरु किन थिए ? किन त्यसो गर्दथे ? तिनीहरुले गर्नु पर्ने कारण के थियो ? त्यो चाहिं कसैले खुलाएनन । कि खुलाएका छन कि ? त्यो मैले थाहा पाईन । भन्नु पर्दा सबै भक्त संग मैले यसरी भन्नु पर्छ कि सबै भक्तले अर्थ खुलाउँदा कुनै भक्तको आत्मालाई बाधा नपुगोस । कुनै भक्तको आत्माले तिरस्कार नगरोस । कुनै भक्तले सुन्दा उसलाई घृणा नहोस । यस्ता किसिमले बाचन गर्न सक्नु पर्दछ । धेरै पंन्थिहरु छन, सबै भगवानहरु छन, सबै भगवानहरुको कथा गर्दछन् , सबैले आ आफ्नो भगवानको शिर उठाउँने गर्दछन्, सबै आ आफ्नो पंक्ति बाटोमा हिंडि रहेका छन् । तर भक्ति भक्तिहरु भेट हँुदा आफ्नो आफ्नो धर्म भनेको छ, त्यो धर्मको बिवाद गर्दछन् । यो किन गर्दछन् ? म यो धेरै देख्दछु । यो होईन
भक्ति साथीहरु, आफ्नो धर्मको गलबाज कसै संग गर्ने होईन । यो देहको गलबाज गरेर आफुले आत्मालाई बाटो देखाउन सकिन्दैन । मात्रै त्यो एउटा अलमलिने चौतारो बन्दछ । जसले आफ्नो लागेको धर्म , गरेको कर्ममा जसले आफ्नो सान देखाउँछ, उसलाई हो ठीक गरिस भनि दिनु सबभन्दा राम्रो र सजिलो हुंदछ । जे भन्यौ तिमीले ठीक गर्यौ , अरु कुरा भकभकाउनु पर्दैन । तिम्रो दुखाएर अरु सुनाउँनु पर्दैन । जे गर्यौ तिमीले ठीक गर्यौ , तिम्रै लागि गर्यौ , मेरो लागि होईन त्यो भनेर स्वीकार गरी दिनु, अनि आफुले त्यो चौतारामा
अलमल गरेर धेरै बस्नु, समय खेर फाल्नु हुंदैन । किन ?
यहाँ धेरै अलमलिने भक्तिहरु छन् । संसारको भगवानको भक्तिहरु छन् । परमधाम जाने भक्तिहरु छन् । हामी परमधामको हौं भनेर आडम्बर गर्दछन् । होईन, त्यो परमधाम भन्ने होईन, हाम्रो भगवान त झन ठूलो छ । हामी त यस्तो हौं अर्थ लाउने अर्को भक्ति आउँदछ । यसरी भक्ति भक्ति जुधेर हामीले बिबाद गर्नु ठीक हुँदैन, जसले आफ्नो बाटो लागेको छ, त्यस बाटोलाई आफुले
फराकिलो पारेर, आफ्नो बाटो काँडाले नकोर्ने पारेर हामी बाटो हिंड्न जान्नु पर्दछ, तब कसैको केही लाग्दैन । कसैको आत्माले झुकाउन सक्दैन ।
यहाँ देहको होडबाजीले हुने वाला केही हुँदैन । त्यो होडबाजी गर्नेको देह पनि भोली यहाँ निदाउँछ नै , एक दिन त्यो देह बसान । देह बसान, उ मरेछ भन्दछन्, देह बसान भनेको यो देहलाई बसाएको हो । देह बसान भनेको छ, तर अर्थ खुलाएका छैनन । देह बसान भनेको यो देह यही संसारमा बस्ने भएको हुनाले देह बसान उसले बसायो, उसले लिएर गएन । जब कि दाजुले छोडेर जाँदा, दाजुले लात मारेर जाँदा उसको केही लागेन, यहाँ बसाउँनै पर्दछ । र भक्त साथीहरु म यस्ता कुराहरु बाट धेरै नै टाढा भई सकेको छु ।
देवचन्द्र महाराजले यसरी भन्नु हुन्छ, यसरी गर्नु हुन्छ भनेर जति कथा गर्दछन् , त्यो कथाहरु कथा मै समर्पित भै सकेको छ । अब परमधाम जानलाई आफुले फेरी बाटोमा अल्झिने हो कि ? त्यो आफुले संकोच लिने बेला आएको छ । तब कि मैले
पहिला आएका छ चौपाई निजनाम नै मैले फुक्नेमा राखेको छु भन्दा भन्दै पनि अहिले निजनाम जपि रहेका छन् । त्यो निजनामले भ्रममा परी रहन्छन् । अब यहाँ मेरा निजानन्दी हुं भन्नेहरुको पनि धर्मर आउँदछ । पक्का निजनाम कुन हो ? निजनाम भनेको के हो ? निजनाम जप्नु किन पर्दछ ? निजनाम सधैं किन जप्नु पर्यो ? जप्दा जप्दै के हुन्छ र नजपे के हुन्छ ? यसको अर्थ पनि खोलिनु पर्यो, खोई यहाँ खोलिन्दैन । यहाँका माहात्माहरुले खोलेका छन् कि ? भनेका छन् कि ? मैले सुनेको छैन । यसरी म सबै भक्तिसंग आह्वान गर्दछु कि आफुले आफ्नो आत्मासंग निर्दिष्टताकासाथ बिश्वास लगाएर हामीले के गर्नु पर्दछ ? यो हामीले पहिल्याउँनु परेको छ । हामी धेरै पछाडि परि सकेका छौं, धेरै पछाडि भन्दा पनि पछाडि भै सक्यो ।
अब बेला धेरै छैन, अट्ठाईसौं कलियुग भनेको झिमिक्क गरि सक्यो, मात्रै ठम्म पार्न बाँकी छ । यसैले नै भक्तहरुको हतार गर्ने बेला आएको छ । र यस्ता साना तिना मसिना कुराहरु गरेर मैले समयलाई कुनै अनुचिदितमा कुनै प्रणित गरेको छु भने सबै भक्तजनहरुले यसलाई छानबिन गर्नु होला । हुन त सबैलाई यो संसारको देश, संसारमा आए पछि सबैलाई जडले जकडि राखेको हुन्छ । कसैलाई आस्था पुगेको हुँदैन । आस्था कमजोरी भई रहेको हुन्छ । यो मलाई पनि महसुस भएको थियो केही समयमा । सानो म एउटा शैली सुनाउँदछु ।
आए हराबरा सबै सखिहरु सबै धर्मरिए छन कता कता
मैले देखें त्यहाँ नेर उ त लुकी बसेछ उ
उ हेर त ! उ लुकेको, किन लुकेको ? तिमी छुट्ट निस्कि देउ त
तिम्रा आत्मा लुकाउन पर्दैन, जाउँ त हामी सरासर
जाँदा सरासरी को भेटिन्छ ? उसैलाई हामीले सोधौं त
सोध्दा उसले के भन्छ ?हामीले सोधेको जवाफ दिन्छ कि ?
त्यसैमा हामीले आशा गरौं त
आशा गर्दागर्दै हामीले भुल्नु हुँदैन २
हामीले कत्ति पनि पछाडि हट्नु हुँदैन
अगाडि पनि झम्टेर जानु हुँदैन
तर हामी आफ्नो तिब्र गतिमा बिस्तारसंग बलेर जाउँ त
के भेटिन्छ हामी त्यसलाई चिन्न सकौं त अब
चिन्न सकौं त २ चिन्यौं भने के हो ? त्यसको नाम भन्न सकौं त
भन्यौ भने हामी के भन्छौं, त्यो सबैलाई छर्लङ्ग पारौं त अब ए भक्ति साथीहरु २, हामी निदाएर पो के भो ?
हामीलाई निद्राले ब्युँझाउदा पो के गराउँछ र ?
हामी निद्रैमा परी रहे पनि हामीलाई हुने त के हो र ?
तर हामीले झसङ्ग भएर यसलाई एकपल्ट फेरी हामीले यसलाई संझने गरौं त
हाम्रो देह के हो ? आत्मा के हो ? यसलाई जोडी हेरौं तखोई परमधाम जाने भन्दछन् २
परमधाम जानलाई कसैले पनि म अगाडि सरेको देख्दिन
सबै जना छमछमछम पछाडि सरेका हुन्छन
के भो त यी देह आत्मालाई ?
के भो यिनीहरुलाई सोधौं त ?
एक बचन हामीले सोधि हेरे यिनीहरु के भन्छन त ?
सोधौं त है, सोधौं है सोधौं, सोधौं, सोधौं
आज एउटा पूर्ण बिषय छ । अब यहाँ नेर पर्दाको कुरो आउँदछ । संसारमा द्वेषभाव , क्लेष र ईष्र्या बढेर आउँने कुरो छँदैछ । यी भक्तिहरुले यो छोड्दैनन ।
यो भक्तिहरुले ईष्र्या नछोड्नका कारणले पनि परमधामको बाटोमा तँगारो लागेको धेरैलाई भएको छ । संसारको कलाकृतिमा ईष्र्या गर्नु हुँदैन । आफुले पनि अर्कोले पनि जुधेर हुन सक्दैन केही पनि । छोड्नु पर्छ यही यो संसारमा सबैले भन्दछन् एक दिन त संसारलाई छोड्नै पर्दछ । त्यसै घडीमा, संसार छोड्नु पर्ने घडीलाई संझेर आत्मासंग द्वादश गर्न अगाडि बढ्नु त छँदैछ , तरै पनि देह संगको सुख सयल गलबाज संग यहाँ ईष्र्या गर्नु कमजोरीपना आएको छ । भक्तिहरु, यसरी आफ्नो कमजोरीपनालाई हामीले संघाल्नु र अंगाल्नु हुँदैन । आफ्नो आत्मालाई बिश्वास गरेर हामीले आफ्नो आत्मालाई चोर्न सिक्नु पर्दछ । र
परमधाममा यत्ति बेला गुञ्जयमान भई रहेको छ, समर्पण भई रहेको छ , शरदचन्द्र शहको सिंहासनमा आरती बलि रहेका छन्, झलझल आरतीहरु अहिले बिसर्जन भएका छैनन । जुन दिन यो सम्पूर्ण आरती हुँदैन, तब सम्म अब यो आरती जलि रहेको छ । एउटा खुशियालीको लहरले छाएको छ । शरदचन्द्र शहले संसारमा धेरै दुख गरि सक्यो । ईष्र्या उसलाई गर्ने त्यत्तिकै छन् । देहको ईष्र्या गर्नेहरु त्यत्तिकै देख्दछु । तर ईष्र्या गर्नेहरुले शरदचन्द्र शाहको आत्मालाई जित्न अब धेरै गाह्रो पर्दछ । संसारको धन , सम्पत्तिमा जित्न बेग्लै कुरा होला । तर आत्मासंग जित्न भने धेरै गाह्रो पर्दछ । कार्यहरु भनेको यसै गरी बढ्दै जाँदछन् । गर्दै जाँदा भेट्दै गईन्छ , भेट्दै जाँदा छोड्दै गईन्छ, छोड्दै जाँदा समाउन सकिन्छ । यस्ता उक्तिहरु , हुन यहाँ संसारमा को भन्दा को कम भन्ने कुरोको यहाँ कोही कमि हुन चाहन्नन । तर आत्माको कुरो आउँदैन । यति मात्रै फरक छ । र म परमधामको खुशियाली आज एउटा हरि शरण माँ ले बचन दिनु भएको छ,
पूर्णबाई आएर यहाँ आफ्नो नातिनीलाई केही शुभ आशिष बचन दिने भन्ने सुचना हरि शरण माँ ले दिनु भएको छ । र नानीले पनि आसन बस्नु भन्दा अगाडि यहाँ सम्म छ शरदचन्द्र शहको बिश्वास । हरि शरण माँ ले पूर्णबाई आउने भन्ने कुरो कहाँ सम्म सत्य हो भनेर उसले आसन बसेको छ । यी कुराहरु
शरदचन्द्र शहले जहाँ गए ता पनि , जे बोले ता पनि , जस्तो चिताए पनि परमधाममा घण्टी बज्दछ । परमधाममा यो बचनहरु आई पुग्दछ । सत्य हुन, हरिशरण माँ ले सत्य बोल्नु भएको छ । र आज संसारमा छोडी राखेको आफ्ना संसारको नाता र संसारको आफ्ना परीवारमा भएको, छोडेर गए ता पनि जसो कि किर्तिमान, परमधाम जान धेरै बर्ष अलमलिए ता पनि संघालो बाटो भएर आफ्नो परमधाम पुगेका पूर्णबाई आएर यहाँ केही बचनहरु भन्नु हुने छ आज । किन भन्नु हुनेछ भन्ने कुरा चाहिं यहाँ सबैलाई थाहा हुनु पर्दछ, थाहा नभए पनि त्यत्ति असर पनि पर्न जाँदैन । संकोच बढ्दछ, संकोचले पनि केही हुँदैन । संकोच चाहिं धेरै बढेको खुलेको छ परमधाममा । र परमधामको जुन कथाहरु बाचन गर्दछु म, मेरा कथाहरु के कस्ता हुँदै गएका छन ? यो मलाई नै बिश्वासपूर्ण भाव फैलिएको छ कि मेरा कथाहरु सम्पूर्ण मात्रामा भई सकेको छैनन । र पूर्णबाई आउनुको आज किन हो ? एउटा स्वागत र साईत , उल्लास, मग्न, आनन्द कुनै पनि पर्न आउँदछ ।
पूर्णबाईः (
श्री श्यामाजीको आसनमा शरदको हजुर मुमाको आत्माले संदेश दिनु हुँदै ) ३६ः१९
जय श्री जय श्री जय श्री जय श्री
जय श्री जय श्री जय श्री परमधाम
आनन्दको नित्य २ गुणगान परमधाम२
परमधामको रुपी जानेर ,
आएँ
पूर्णबाई संसारमा म २
कति भयो दुख, कति भयो सुख
छोडी जाने संसारलाई छोडी गएँ म
छोडी गएँ म धनी छोडी गएँ म
१४ तला सिंहासन बिराजमान छु २
संसारको देहलाई छोडी गएको
धेरै बर्ष लाग्यो मलाई परमधाम जानलाई
परमधाम पुग्नलाई , प्यारा सत्य साथी हो २
परमधाम जानलाई धेरै अप्ठ्यारो भो २
गएँ म संसारलाई छोडेर, मेरा भन्न कोही छैनन २
संसारमा नाता जोडेर २
छोडी दिएँ संसारलाई यही बाटो खुलाउन २
कति भयो दुख मलाई परमधाम पुराउन २
परमधाम जानलाई धेरै दुख भो, मलाई धेरै दुख भो
धेरै दुख भो, मलाई धेरै दुख भो
बाटो मेरो अलमल भो परमधाम जानलाई
सिधै पुग्नलाई मलाई बाटो खुलेन २
भक्ति हो, सबैले भक्ति गर्दा, म पनि भक्ति गरें भन्थे, तर मेरो पुगेन छ । र बाटोमा धेरै अलमल भो, धेरै दुख तकलिफहरु मैले सहेर, संसार छोडेको धेरै बर्ष लाग्यो ,
धेरै पछाडि म परमधाम पुग्न सफल भएको छु । र यसरी म कसरी पुगें परमधाम, आफ्ना आत्माको बिश्वासले गर्दा धेरै बर्ष भए ता पनि म आफ्नो परमधाम पुग्न सफल भएको छु ।
म नव तला परमधाममा खुवा पकाउने, खुवा बनाउनेमा म थिएँ, दक्षिण ढोकामा । हुँदा हुँदै म मेरो संसारमा छोडी राखेको , मैले यो भन्दा अगाडि, संसार छोड्नु भन्दा अगाडि यसरी पाएको भए मैले परमधाम आउन दुख हुने थिएन रहेछ । परमधाम पुगेर मलाई थाहा भयो । र परमधाममा म यसरी बस्दा यस्तो भो कि श्री राज श्री श्यामाजीले यसरी मेरा गोत्रमा आउँनु हुन्छ भन्ने कुरो मलाई थाहा भएको थिएन । र यसरी मैले सैसारमा आफ्नो नाता एउटा देहको नातामा मेरो नातिनीमा यसरी श्री राज्जी श्री श्यामाजीले आफ्नो आत्मा बिसाएर बचनहरु खोल्न आउँनु भयो । म यसमा सबैलाई खुशी ब्यक्त गर्दछु । मेरो भागमा यो पाईन मैले । अब पछाडि हुनेले पाएका छौ र यसलाई कुरा बुझेर यसमा आफ्नो साँचोलाई लिएर सबैले साँचोको ढोका खोल्नु आउनु पर्दछ ।
सजिलो भन्ने कुरो र आनन्द भन्ने कुरोले परमधाम पुराउँदैन रहेछ । जति आफुले निष्ठा गर्न सक्यो , आफ्नो आत्मालाई जति बाँध्न सक्यो, त्यसैले मात्रै, आफुले परमात्मा चिने पछि मात्रै परमधामको ढोका खुल्दो रहेछ । मलाई यो ज्ञान भएको छ । र यो मेरो संसारलाई जन्मेर हेर्ने आशा थिएन । यही आशाले मात्रै म परमधाम पुगेको हुँ कि? जस्तो लाग्दछ । लोभ लालचा पनि मलाई थिएन । त्यसैले पनि एउटा म परमात्माको भक्ति केही नजाने ता पनि गुणगान गरेर आफ्नो स्वईच्छालाई , एउटा आफ्नो भक्तिलाई बाँधेर म बिच बाटोमा अलमलिए तापनि
अहिले चौध तला परमधामको एउटा सिंहासनमा बिराजमान हुन पाएको छु । यो किन पाएँ त भन्दा मेरो पहिला कला कृतिहरुलाई संझिदा त मलाई त्यति याद आउँदैन । संसारमा छोडी राखेको छु । र मेरो जुन
परमात्मा श्री राज श्री श्यामाजीले यति ज्ञान खुलाई दिनु भयो । र अन्त कतै यत्रतत्र नछरिएर मेरो बंशमा यसरी संसारमा आएर ज्ञान फिजाउन थाल्नु भयो । आफ्नो स्वर सुनाउन लाग्नु भयो । आफ्ना मनतब्यहरु सुनाउन लाग्नु भो । यो परमधाममा गुणगानको भकारी , गुणगानको चौतर्फी यहाँ डुलि रहेको छ । संसार झलझल देखि रहन्छ , पर्दा खुलाई दिनु हुन्छ, श्री राज्जी श्री श्यामाजीले, हामीले संसार देख्नलाई यहाँ आउनु पर्दैन । माथिबाटै हामीलाई देखाउने यो प्रोग्राम पनि गर्नु हुन्छ । कोही पनि संसार झर्ने निश्चय गर्दैनन । कसैलाई संसारमा फेरी आएर यहाँ रहनु कोही पनि ईच्छा गर्दैनन र ईच्छा नआउँदो रहेछ भन्ने म प्रकट गर्दछु । यत्तिको बोल्न कहाँ जान्दथे म संसारमा मैले पनि जहाँ श्री राज्जी श्री श्यामाजीले यसरी मेरो नातिनीमा आएर , नातिनीको आत्मामा बसि दिनु भयो , यही नै मलाई गौरवशाली लागेको छ । मैले पहिले संसारमा रहँदा यसरी बचनहरु सुन्न पाएको भए मैले परमधाम जानलाई अलमलिनु पर्ने थिएन । र अहिले पनि कुराहरु नाघि सकेका छैनन, अब पाउन पिंढीहरुले आफ्नो आत्मासंग, परमात्मासंग आफुले मुकाबेला गर्न पाएको समय छ, यस समयमा सबैले यो समयलाई नगुमाउँनु भन्दछु । म पनि एउटा सानो परीवारको दुखले आफ्नो आत्मालाई जगाएको थिएँ । यो आत्मालाई मैले बचाएर जे जस्तो आई परे ता पनि , जस्तो दुख भए ता पनि यिनीहरुलाई पार गर्दै र
जहाँ परमधाममा मेरा नातिनीको आत्मामा परमधामका मूलधनले यसरी यहाँ ज्ञानको बाटो खुलाउँन आउँनु भो, त्यस बखत देखि मेरो बाटो खुलेर परमधाममा आश्रयमा सिंहासन पाएको छु । नातिनीको यो कृपाले मैले चौध तलाको सिंहासनमा बिराजमान हुन पाएको छु । म यसमा खुशी छु । आफ्नो हिजोको दिनलाई सम्झेर म खुशी छु । परमधाममा यस्तो छ कि कसैलाई दुख छैन , कसैलाई सुख छैन , कसैलाई रोदन छैन , कसैलाई छेदन छैन । सुख छैन भन्नाका कारण किन ? कोही संग दुख देखिन्दैन । त्यही भएर दुख कुन हो ? सुख कुन केही थाहा हुँदैन । सबै आनन्दमा रहने , रही रहेर हामीलाई संसारको झझल्को आउँदैन । संसार आउन लाई ईच्छा हुँदैन । हामीलाई परमधाम आनन्द भई रहेको छ । र यो खुशीको खबरले गर्दा म आज आएको छु । मेरा नातिनीलाई आयुष्मान दिन आएकोछु । र किन आएको छु भन्दा संसारमा पनि एउटा खुशी छाउँनु पर्दछ । मेरा नातिनीले संझेका कुराहरुलाई भरिपूर्ण गराउनका लागि म आई रहेको छु । यति बेला घिटघिटो एउटा मात्रै, दुईटा मात्रै, तीनटा मात्रै भनेर हुँदैन , संसारमा सबैलाई चाहना बढेको हुन्छ । तरै पनि जहाँ राज्जीले बास गर्नु भो, त्यहाँ खुशी भो, जहाँ हरिशरण माता पनि त्यहाँ आउँनु भो, सुनमा सुगन्ध थपियो । हरिशरण माँ ले समाचार लानु हुन्छ, ल्याउँनु हुन्छ । संसारका भगवानहरु ल्याएर बोल्न दिनु हुन्छ । त्यो स्थान दिनका लागि हरिशरण माँ आउँनु भएको हो भन्ने कुरा हरिशरण माँ ले भन्नु भयो । यो कुरा यहाँ थाहा भयो होला । म आज आउँने भनेको मेरा यी सहर्ष खुशी परमाधाममा आरती बलि रहेका छन । १० बजेर ८ मिनेट जाँदा बालेका आरतीहरु यो आरती अव सिद्घ नहुञ्जेलका लागि बलि रहने छ , शुभ आरम्भ गरि रहेका छन । कौतुहलता मच्चि रहेको बेलामा सबैलाई दुख पर्दछ । सुख परेको बेलामा दुखको अभिलाषा कसैलाई बढ्दैन । यस्तै हुनाले मैले परमधामबाट यसरी आएको छु कि यहाँबाट पनि म दीप जलाएर जानको लागि आएको हुँ । सत्य कुरो कहिल्यै पनि झुक्दैन । असत्य गर्नेहरु कहिल्यै अगाडि पर्दैन । जति असत्य संझे तापनि जति सत्य गरें भने तापनि असत्य र सत्यको जित कसको हुन्छ भन्दा सत्यको जित हुन आउँदछ ।
असत्यले गर्ने त मात्रै यो रहेछ कि डर देखाउने, हल्लाउने, त्रास देखाउने, ऊ बात खोसेर लैजाने मात्रै हुँदो रहेछ । अरु आत्माको बाटो नदेखिन्दो रहेछ । र मेरो नाम यसरी आउनु मलाई पनि खुशी लाग्दछ । म यत्तिको बोल्ने हुनु पनि मलाई खुशी लाग्दछ । मलाई यो ज्ञान कसले दियो ? श्री परमात्माले भरी दिनु भयो । परमात्माले मलाई यसरी ज्ञान भरी दिनु भयो र म यसरी बोल्न सकें , नत्र त म यसरी बोल्न सक्ने नै होईन ।
परमधामको ज्योति भनेको यो निभाएर निभ्दैन , छलेर छलिन्दैन । सबै भक्तजन हुँदछौं, हामी भक्तजनले अल्छिको बाटोमा होईन , जाँगरको बाटोमा लाग्नु पर्दो रहेछ भन्ने ज्ञान हामीलाई प्राप्त भएको छ । ईष्र्याको बाटोमा होईन , ज्ञानको बाटोमा लाग्नु पर्दो रहेछ भन्ने ज्ञान प्राप्त भयो ।
ज्ञानको बाटोमा लाग्यो भने कसैले कसैलाई ईष्र्या गर्न सक्दैन । ज्ञान कमि भो भने ईष्र्या मात्रै जाग्न सक्दछ । यो पनि हामीलाई ज्ञान भयो । परमधाम भनेको एउटा ज्ञानको खानी रहेछ । ज्ञानको भकारी खोल्ने ठाउँ रहेछ । परमधाम भन्थे, मलाई परमधाम भनेको के हो ? मलाई थाहा थिएन । परमधाम त मलाई अहिले थाहा भो, के हो भन्ने कुरो मलाई प्रष्ट भई सकेको छ । यसरी संसारमा रहने भक्तिहरुले पनि आफ्नो आत्मालाई सबैले दोधारमा नराखिकन निष्ठा पुर्बक आफ्नो बाटोमा ल्याएर म जस्तो अलमलिएर परमधाम जानलाई दुख नपाउँनु । म यो सबैलाई सल्लाह दिंदछु । अलमलमा परेर दुख नहुनु, अलमलमा परेको परेकै भईयो भने संसारका पिंढीले आफुलाई बाटो संघाली दिएनन भने हामी परमधाम पुग्न नसकिन्दो रहेछ ।
आफु सरासरी परमधाम पुग्न नसक्दा आफ्ना भएका पछाडि पिंढीहरुले आफ्नो नाम केही संघालो देखाई दिए भने हामी त्यो बाटो सुध्रेर परमधाम पुग्न सक्दो रहेछौं भन्ने कुरा म यहाँ जानकारी पनि दिंदछु । र यो धर्ममा लाग्ने बित्तिकै परमधाममा पुगिन्छ भनेर हामीले बिश्वास गर्नु नहुँदो रहेछ । हाम्रो बाटाहरु भुल्दा रहेछन् । अहिलेको भक्तिलाई त धेरै सजिलो भो, यस्तो मैले पाएको भए म यस्तो कुरा भन्ने थिईन । मैले यो पाईन, म अभागी , मेरो अभाग भयो, मेरो भागमा रहेनछ । तै पनि म खुशी छु, जहाँ छोडें, त्यहाँ छोडे ता पनि मेरा वंशमा यसरी श्री राज्जी श्री श्यामाजीले आएर यसरी ज्ञानको ढोका खुलाई दिनु भयो, र ज्ञानको कुरा सिकाउने मुहुर्त दिनु भो, देवचन्द्र महाराज आएर यहाँ बोल्नु हुन्छ । प्राणनाथ प्रभु आउनु हुन्छ, उहाँहरुले परमधामको कथा सरसरी ल्याउनु हुन्छ । भई रहेको कथा यहाँ बताउँनु हुन्छ । पहिले त हामी सुन्थ्यौं, उहीलेको कथा सुन्दथ्यौं । यसो गरेथे, उसो गरेथे भनेर सुनेको भरमा, त्यो थे सुनेको हुनाले नै बाटो अलमलिएछ कि जस्तो मलाई लाग्दछ ।
अहिलेको कथा के आउँछ परमधामको कथा भने , यस्तो भई रहेको छ, यस्तो हुंदैछ, यस्तो भयो भनेर आउँदछ । कस्तो प्रष्ट कथा सुन्न पाईन्छ । अहिलेको भक्तिको भागमा थुप्रै, पूर्ण भाव भएको म देख्दछु । भक्तिहरुलाई त कस्तो लाग्दछ यो संसारमा । तर भक्ति भए पछि आफुले यस्तो सिधै कथा सुन्न पाउँदा आफुले आफ्नो आत्मालाई ढलफलमा नराखिकन सबैले बाटो लगाएर आउनु, म यो सबैलाई सल्लाह दिंदछु । र म आज किन आएँ मेरा नातिनी संसारमा जब ओतप्रोत भएर सबैको ईबि ईष्र्यामा रहेर भए ता पनि कति नडगिकन, कति कल्याणकारी भएर आफ्नो आत्मासंग बाजि ठोकेर अहिले त राज्जीसंग पनि बाझ्ने भई सकेको कुरो , भगवानहरुसंग पनि औंला ठड्याउँने भई सक्यो देह शरीर नै लिएर भने पछि यो कुरो सानो हुन आउँदैन । सानो निच्च कुरा हेर्नु हँदैन, नातामा सानो ठूलो होला । नाताले केही नगर्दो रहेछ । ठूलो भएर, सानो भएर केही नहुँदो रहेछ । आफ्नो आत्मा रहेछ सबैभन्दा ठूलो कुरो, आत्मा चिन्नु पर्दो रहेछ । जहाँ राज्जी आउँनु भो, त्यहाँ म पनि आउन पाएँ , म यो खुशी लाग्दछ । संसारमा एउटा सबैलाई यो देहको एउटा भार हुँदछ । यो देहको भारलाई सान्त्वना दिलाउन पनि पर्दाे रहेछ । त्यसैले मेरा नातिनी नहडबडाईकन , नहिचकिचाईकन अगाडि बढोस भनेर म यो आयुष्मान दिन आएको छु । उसले गर्न चाहेको कुराहरु सिद्घ भएर जाउन र जानेछ र गई रहेको छ । भई रहेको, आई रहेको हामी देखि रहेका छौं , त्यसैले हामी आयुष्मान भन्नु पर्दछ । जव नानीको तृप्त जुन हुँदैन , त्यहाँसम्म अव आरती जलाउन शुरु भई सक्यो ।
उसको (शरदचन्द्रको )सिंहासन तैयार भई सकेको छ । उनलाई उन्नति चौकमा श्री राज्जी श्री श्यामाजीको दाहिने तरफमा सिंहासन खडा भएको छ । उसलाई कस्तो राम्रो भो संसार छोडे पछि सिधै सिंहासनमा बिराजमान हुने भो । उसलाई त श्री राज्जी श्री श्यामाजी स्वयमले लानु हुने भन्ने कुरो हामीले परमधाममा सुनेका छौं । र यस्तो हुनु पनि हाम्रो अहोभाग्य हो । हामीले भागमा पाए छौं र सबैले खुशी मान्नु पर्दछ । जव कि उसले अभैm पनि बाँकी छ संसारमा गर्नु पर्ने र उसलाई ईष्र्या गर्ने पनि त्यत्तिकै छ भन्ने कुरो परमधाममा सुनिन्छ । ईष्र्याले केही हुँदैन , ईष्र्याले ईष्र्यालाई नै मारी दिन्छ भन्ने कुरो पनि गर्नु भएको छ । त सबै धर्म प्रेमीलाई प्रणाम गर्दै म परमधाम जाने समय भो, र यो कृतिमान कायम हुन सक्नु पर्दछ । मेरो नातिनीले सके सम्म छिटो उसले जे जस्तो भए पनि मन्दिर खडा गर्नु पर्छ । आफ्नो मन्दिर खडा भए पछि सर्बसित्त उसलाई यहाँको झन्झट सकिएको ठान्नु पर्दछ । छुट्टै मेरो भनेर मन्दिर खडा गरि राख्यो भने त्यसमा उसलाई संसारको अपमान , संसारको दुष्ट, बाट छुट्टा, आफ्नो देहलाई पनि शान्ति, दिलाएर त्यस मन्दिरमा उसले जगाउँन सक्नु पर्दछ , जुन दिन उसले आफ्नो मन्दिर खडा गर्छ, तब मात्रै उसलाई देख्न सकिन्छ कि, भन्न सकिन्छ कि त्यही बेला फेरी कुरा आउँदछ । उसका यी कामनाका लागि आरती शुरु भई सकेको छ, दीयो जलि सकेको छ, सोह्र हजार बत्तिमा पनि दीयो राखि सकिएको छ । म यत्ति भन्दै मैले पनि यहाँ यत्ति भन्न पाउँदा श्री राज्जी श्री श्यामाजीबाट अहोभाग्य ठान्दै संसारबाट बिदा भएर परमधाम जान लाग्दैछु । सबैलाई प्रणाम गरेर, प्रणामको अर्थ आई सकेको छ, यो प्रणामलाई सबैले बुझेर आउँनु पर्दछ । मैले पहिला नबुझ्दामा म यसरी घुमि रहेको , म संसार छोड्दा सिधै परमधाम जान सकिन । मलाई कति दुख भो, यो दुख भनेर सकिन्दैन ।
देवचन्द्र : सुन्नु भो पूर्णबाईले बोलेको कुराहरु । यसरी पूर्णबाई आज कुनै दिन एउटा केही प्रवचन भन्न आउँनेछ भन्ने कुरो पहिल्यै सुईको भै सकेको थियो । त्यो भनेको धेरै समय पछि आज पूर्णबाई आएको , पूर्णबाईलाई खुशी लागेको हुनाले आउन सकेको हो । नत्र यो संसारमा आउन जान कसैलाई पनि रहर हुँदैन । र जुन पूर्णबाईले भनि राखेको कुराहरु सबैलाई थाहा भो । त्यही अनुसार सबैले आफ्नो आत्मालाई डोर्याएर जानु पर्दछ । आज म नवतन चौकको एउटा सानो कथा भन्दछु ।
नवतन चौक बर्णन (
अति गोप्य रहेको १६ तला परमधामको १८ हजार चौक मध्यको एउटा चौक ०११)
यो चौकमा बिचमा एउटा फूल फूलि रहेको छ । यस फूलको हाङ्गाहरु देखिन्दैन । तै पनि जति बचनहरु बढ्दै गयो त्यति यहाँ हाङ्गाहरु बढ्दै आउँदछन् । जति बचनहरु घट्दै गयो , ती हाँगाहरु लुक्दै जाँदछन् । यो फूल फुल्ने ठाउँमा के छ भन्दा त्यहाँ सबै वरीपरी यहाँ पानी देखिन्दैन । हरियाली बुट्ट्यानहरुले भरिएको छ । फूल भएको ठाउँमा मात्रै सुख्खा सेतो देखिन्छ । त्यसमा एउटा रातो फूल फुली रहेको देखिन्छ । यस फूलले बताउँदछ कि सबैलाई रातो फूल फुल्नु किन पर्दछ ? नवतन भनेको , नव तन किन भयो ? यस नवतनमा नौ वटा मुख भएको यहाँ मोति दानाहरु झल्कि रहेका छन । एउटै मोतिमा नौ वटा मुख देखिन्छ यहाँ । यो नव वटा द्वारमा यो मोतिहरु छन् यहाँ ।
यस मोतिहरुले के जनाउँदछन भने शुभ कार्यहरु, अशुभ कार्य हुनेहरु को झल्का गर्दछन् । यो चौकको नव द्वारमा यो नव मुख भएको मोतिहरु यहाँ जडान भएका छन् र बिचमा एउटा फूल फुल्दछ । यस फूलले मोति पट्टि देखाउँछ । जता देखाए पनि मोति पट्टि देखाएको देखिन्छ , मात्रै फूल एउटा, नवै तिर देखाएको देखिन्छ । यसमा यो फूलले भन्दछ
फूल : “मोति तिमी नव वटा मुख भएको मोति भए ता पनि म एउटै फूल फुली रहेको छु ।” तर जताततै त्यही मोति देखिन्छ , जताततै त्यही फूल देखिन्छ भन्ने सबैलाई लाग्दछ । “हे मोति तिम्रा नव वटा ती मुखहरुले के जनाउँदछ ? तिमीले बताउ”, फूलले भन्दछ ।
मोति : मोतिको पहिलो मुखले भन्न थाल्यो, “तिमीलाई के भनौं मैले , म मेरो नव वटा मुख भए ता पनि मेरा शव्दहरु एउटै आउँदछन ।”
देवचन्द्र : यो नवतन भनेको यसको अर्थ यहाँ खुलाई हाल्नु भएको पनि छैन ।
सबै भक्तिलाई यसै गरी मोति र फूलको बिचमा कथा आएको कुरा थाहा हुन्छ कि हुँदैन ? र यहाँ भनि सकेका छन कि छैनन ? भन्न बाँकी छ कि ? त्यो पनि भनेका छन कि ? र मोतिका मुखले भन्दछन्, ।
मोति : “हे फूल रानी , तिमी फूल फूलि रहेका छौ, तिमी रातै फूल फुल्दछौ । तिम्रो फूलको आकार यहाँ भन्न सकिन्दैन । तिमीलाई हेरेर हामीले यहाँ कोर्न पनि सकिन्दैन । फूल तिमी एउटा हामी देख्दछौं, मात्रै फुलि रहेको , तिमी भित्र के के छ ? त्यो हामीले छान्न खोजी रहेका छौं,” भनेर ती नव मुखहरुले किसिम किसिमका भाषाहरु निकाल्दछन् । र फूलले भन्दछन्,
फूल : “एउटै फूल फुलेको मात्रै तिमीले देखेर हुन्न । एउटै मात्र के हुन्थ्यो र यसमा जोडी भएको देख्नु पर्दछ । जबसम्म तिमीले एउटै देख्दछौ, तब तिमीले आफैलाई चिन्न सकेनौ ।”
मोति : “भन्न मैले यो खोजी रहेको छु”, भनि ती मोतिका मुखहरुले बोल्दछन् । र फूलले भन्दछन्,
फूल : “हो, हो, म एउटै छु कि ? तिमीहरुले दुईटा देख्न सकेनौ, दुईटा हुनु पर्ने हो । किन एउटा मात्रै देख्दछौ त ?”
मोति : “हो, हामीले दुईटा देख्नु पर्दछ, किन कि युगल जोडी हुनु हुन्छ यहाँ । जोडीमा बिजोडी कहिल्यै पनि हुन सत्तैmन । त्यस कारणले हामीले एउटा मात्रै पूmल देखेर हुन्न हामीलाई जोडी चाहिन्छ ।”
देवचन्द्र : यस्ता आह्वानहरु गरे पछि यो फूल आफसे आफ दुईटा पूmल्न थाल्दछ । यो फूलको बिचमा एउटा फेरी एउटा अनुहार पनि देखिन्छ झकझक परेको । अनुहार कति कति समयमा देख्न सकिन्छ , देखि रहने पनि होईन । त्यो मोति उत्तिकै सेतो झल्किएका छन् । नव मुख भएका मोतिहरु छन । मोतिहरु त्यत्तिकै बढ्दै बढ्दै गई रहेका छन् । अब सबैतिर मोति छरियो, यो चौकमा सबैतिर माति नै मोति बिछिन लागि सक्यो । जब पूmल दुईटा पूmल्न थाल्यो तब मोतिहरु भूईंमा फिजिन थालि सके । यी मोतिहरु भूईमा फिजिए पछि सबै झकझकी झकिझकाउ सबै उज्यालो हुन थाथि सक्यो । यो फूल बढ्दै बढ्दै ढकमक्क भई सक्यो । यो फूलको चमत्कारले यहाँ हामीलाई सबैले अलमलमा पार्न लागि सकि सके । नौ मुखे ती मोतिहरु आफ्नो द्वार मै बसि रहेका छन् । तर भूईमा फिजिने मोतिहरु भने कहाँबाट आए कसैलाई थाहा भएन । मोतिहरुको झकझकी देख्दा फूलहरु पनि खुशियाली भएर सबै मोतिसंग अंकमाल गर्दैछन् । यो फूलहरु के गर्छन ? कहाँ के आएको हो ? कसैले ठिम्याउँन नै सकेको छैन । र यी फूलले भन्दछन्
फूल : “मोति दाना तिमी हौ मोति दाना , मोति दाना झल्किएर तिमी किन फिजियौ त ? सोध मलाई के को काम छ तिमीलाई । मोति दाना तिमी मलाई । किन तिमी फिजियौ ? किन दरबार भयौ ?”
देवचन्द्र : ती मोतिहरु यसरी दरबार हुन थालि सके ।
फूल : “दरबार बन्यौ मोति हो तिमीलाई सोधनी गर्दै छु । मोति तिमी छरिन्दै थियौ , छरिन्दै, भरिन्दै आयौ, बन्यौ तिमी दरबार गजुर निकाल्यौ । तिमीहरुले किन गजुर निकाल्यौ ? तिमीहरु त भूईमा पो छरिएका थियौ । गजुर बनेर गजुर निकाल्न थाल्यौ ।” यसरी फूलले भन्यो,
मोति : होईन, फूल बाला होईन, फूल माला
फूल तिमीलाई गजुरमा चढाउने२
हो कि तिमीलाई बोटै उखाली गजुरमा रोपी दिउँ कि ? २
देवचन्द्र : यसरी यी नौ मुखे मोतिहरुले यसरी बोल्दछन् । तिमीलाई बोट संग उखेलेर यो गजुरमा रोप्ने हो । तिमी एकदम राम्रो फूल छौ, त्यसैले तिमी सुहाउने किसिमको फूल भएकोले हामी यो सेतो मोतिको दानामा रातो फूल रोप्न चाहेका छौं । यी मोतिका नौ मुखहरुबाट शव्द यसरी आउँदछन् । र भन्छन ती मोतिहरु ,
मोति : हे फूल रानी ! तिमीलाई फूल चुडाउँन होईन
सबै हामीलाई देउन एकै थुङ्गा फूल
नव द्वारमा बसेका छौ मोतिका हुल
हामीलाई चाहियो यही रातो फूल
फूल हामीलाई दिनु है दुईटै मात्रै छौ
कस्तो, कसरी पुर्याउने २, फूल हामीलाई देउ
देवचन्द्र : यसरी ती मोतिहरुले फूल हामीलाई देउ , तिमी रातो फूल फुलेका छौ, हामी सेतो मोती चम्कि रहेका छौं । यो रातोमा सेतो मिलाउँदा कस्तो सुहायमान देखिन्छ । त्यसैले हामी रातो फूल चाहेका छौं । रातो फूलले बोल्दछन्
फूल : होईन होईन सबै मोतिले किन माग्छौ मलाई ?
मै त छु नि दुईटा फूल बिचमा हाई
होईन तिमीलाई जाने, होईन तिमीलाई दिने
हामी रोपिन्दैनौं गजुरमा रोपिने ?
“हामी गजुरमा रोपिने फूल पनि त होईनौं नि । किन माग्दछौ, हामी दुई थुँङ्गा फूल छौं । हामी फूल तिमीहरु संग बाँढिन आएका होईनौ ।” र फेरी भन्दछन मोतीले,
मोति : होईन३ फूललाई मैले पानी चढाउँछु
अर्को बिरुवा ल्याएर मैले रोप्दछु
देवचन्द्र : उनीहरुले सोचे, फूलहरुमा पानी हाल्यो भने अर्को फूल बिरुवा आउँछ । त्यो बिरुवा ल्याएर हामीले रोप्नु पर्छ । फूलको यस्तो चाहना भई रहेको छ । र फूलले भन्दछन्
फूल : नगर यसरी मोति दाना नौ मुखे२
भन्छौ तिमीले बिरुवा लगाउँने
होईन बिरुवा लगाउने
यो के हो फूल चिन न ?
फूललाई चिने तिमीले बर्णन गरन
देवचन्द्र : यसरी फूलले , तिमीहरुले टिप्ने फूल होईन नि ! यो फूल त कस्तो किसिमको फूल हो, फूलको बर्णन गरन । कस्तो किसिमको फूल हो ? यसको हामीले यसको फेद चिन्नु पर्यो । भनेर फूलले भन्नु भयो । मोतिले तब थाहा पाए कि यो दुईटा मात्रै फूल भएको हुनाले हामीले श्याम श्यामाजीको फूल पो हो कि भन्ने सोचेको हुनाले नव मुखेले भन्न थाल्यो,
मोति : राजश्याम श्यामाजीको यही अंश देखियो
मैले के के भनेको त्यस मै देखियो
देवचन्द्र : उनीहरुले यसरी त्यो फूल टिप्नेभन्दा त्यो फूल बाटै बर्णन देखे । त्यहाँ त राजश्याम श्यामाजीको अंश पो रहेछ । राज श्याम श्यामाजीले पो त्यो फूल फुलेर देखाउनु भएको रहेछ । यो कुरा जुन मोतिहरुलाई थाहा भै सक्यो । फूलले भन्नुभयो,
फूल : मोति तिमी पनि छौ नौ मुख जडेको२
कसलाई भन्छौ आत्मा कसलाई भन्छौ चढेको ?
मोति : गजुरमा हेर त के के देखिन्छ ?
सिंहासनमा हेर त के के देख्दछौ ?
देवचन्द्र : यसरी मोतिले भने सिंहासनमा हेर त के के देखिन्छ ? भन्दा त्यो अघि मोतिको सिंहासन बनाएकोमा श्रीराज श्री श्यामाजी पो राज होई बक्सेको ।
मोति : “अब यहाँ यो फूल के गर्नु त ? यही फूल लगेर चढाई दिउँ , सबैले सोचे त्यहाँ । होईन, हामी यही फूल लगेर चढाई दिउँ । किन रातो फूल दुईटा मात्रै छन् , श्याम श्यामाजी लाई भई हाल्छ । हामीले यही चढाउने हो ", र यो फूल उखाल्न आए । र फूलले भन्यो
फूल : तिमी आउँछौ नौ मुखे गजुर भएर २
मोति तिमी छौ खै त आँखा बनेको ? २
आँखालाई देखाउ फूलमा पहिले
त्यही फूलको बासनाले तिमी रमाउ
देवचन्द्र : सबैले हेर्दा त्यो फूल, फूललाई त आँखा खोलेरै पो हेरेको रहेनछ । बासना मात्रै चलि रहेछ यो के को बासना हो भन्दा खेरी फूलको बासना भनेर चिन्न सकिएन । उता अघि गजुर बनि सकेको छ मोतिको र त्यो मोतिमा फेरी श्याम श्यामाजी बिराजमान हुनु भएको छ । र यहाँ चकित भई राखेको छ । फूल के हो त अब ? फूलले भन्दछ,
फूल : “हे मोति दाना तिमी नौ मुख छौ , नौ मुखे मोति दाना छौ , तर पनि तिमीले त्यस्ता मुखहरु भएता पनि आँखा त रहेन छ”, भनेर सोधे फूलले । “मुख मात्रै छ तिम्रो आँखा छैन, कसरी तिमी देख्दछौ ?” र त्यो मुख मात्रै हुनेले फेरी भन्दछ,
मोति : “हेर, मेरो नौ मुख भएता पनि तिनीहरुले आँखा देख्न जरुरी छैन । भित्रि आत्मा मेरो बलि रहेको छ, बाहिरी आँखा मैले देखाउनु जरुरी छैन ।” त्यसरी ती नौ मुखे मोतिहरुले भनि सके पछि त्यो फूलले भन्न लाग्यो ।
फूल : “तिमीले पनि त्यसरी भन्न सक्छौ भने तिमीले मलाई फूल मात्रै देख्ने होईन, म त फूल त के हुँ, मात्रै बासना छर्ने एउटा फूल फुलि रहेको देख्दछौ । त्यो बासना के को आयो त ? श्री राज्जी श्री श्यामाजीको नै त हो नि दुई जटा भए देखि । तिमी पनि त चिन्न सक्दो रहेनछौ । खै ज्ञानको ढोका खोलेको ?” भनेर फूलले पनि भन्यो । र पनि फूलले भन्यो
हेईन, हाईन जाउँ अब परमधाम परीक्रमा गर्न हामीलाई
खटाउने को चाहि आउँछ ?कोही छैन यहाँ कसलाई भनुँ आई
यसरी भन्दछन र फूलले भन्दछन ।
जाउँ हामी जाउँ हामी सिंहासनमा परीक्रमा गरौं त
किन आए राज श्याम श्यामाजीलाई हामी यही प्रश्न सोधौं त
देवचन्द्र : श्री राज श्री श्यामाजीलाई पनि यसरी प्रश्न सोध्ने कत्रो घमण्ड बढी रहेको छ । सोध्ने, किन आउनु भयो त अब बिराजमान , यहाँ त आफ से आफ यो गजुर ठड्याएको थियो , सिंहासन भएको थियो । सिंहासनमा आई बक्सनु भयो । श्री राज्जी श्यामालाई सोधे र भन्नु भयो ,
श्री राज्जी श्याम श्यामाजीः
हेर भक्ति तिमीलाई के के गर्छौ हेर्दै छौं
नव मुखे मोतिले के के भन्छ सुन्दै छौं
दुईटा फूल फुलेर झकाझकी देखिन्छ
त्यही फूलको बासना लिनलाई हामी आयौं
देवचन्द्र : यसरी श्री राज्जी श्यामाले भन्नु भयो । श्री राज्जी श्यामाले यसरी भन्नु हुँदा र फूल हामीलाई किन चाहियो ? “फूल हामी देवताको मन्दिरमा जाँदा लिएर जाँदछौं । फूल किन लिएर जानु पर्यो त अब ।”
मोति : होईन कतै , छैन कतै फूल टिप्नलाई
चढाउन खोजे मैले श्री राजलाई
र यसरी भन्दछन मैले फूल टिप्न खोजें, फूल खोंजें श्री राजलाई चढाउनको लागि । र फूलले भन्छन्,
फूल : तिमी टिप्छौ फूल, कोही छैन हुल
एक्लोमा परेर कता जाने हौ ?
परमधाममा जान तिमीलाई के थाहा ?
रित्तो छौ कि भारी छौ ? देखाउ मलाई टिकट
देवचन्द्र : यसरी फूलले भन्दछ । “टिकट ल्याउ, तिमी रित्तो छौ कि भारी छौ ? परमधाम जानलाई । मात्रै फूल हामीलाई टिप्नु हुन्न”, फूलहरुले भने पछि यो नवतनका नव मुखे मोतिका दानाले भन्न लागे
मोति : फूल तिमी हौ श्री राजमा चढाउँने
राज कै शक्ति हो तिमीलाई बढाउँने
भनेर भनि सके पछि
फूल : हो मेरो शक्तिलाई श्री राज आएर
मेरो शक्ति बढाउँछन् सबलाई फूल
देवचन्द्र : अब सबैलाई फूल शक्ति दिनु भो, सबैको साथ साथमा फूलै फूल भई सक्यो । यसरी बिचमा रातो फूल फुलेको थियो, त्यही फूल सबै सखिहरुलाई बाँढी दिनु भो । सबै सखिले त्यो फूल पाएर खुशी भएर भन्न लागे
सखिहरु : स्वागतम सुस्वागतम स्वागतम २
नित्यधाम आनन्द, दिव्यधाम परमानन्द
चढाई परीक्रमा गर्छौं यही मोतिका गजुरलाई ।
देवचन्द्र : आउ भक्ति सबलाई ज्ञानको ढोका खोलि दिनलाई । ज्ञानको ढोका खोलिन्छ । जुन दुईटा फूल छन, श्री राज्जी श्री श्यामाजीमा चढिन, श्री राज्जी श्री श्यामाजीमा अर्पण गर्नको लागि यी दुईटा फूल तैयार भएका हुन । यो फूल तैयार भयो, श्री राज्जी श्रीश्यामाजीमा अर्पण गरे । अर्पण गरे पछि यो गजुरमा कति मोति छन् ? कति मोतिले कस्तरी गजुर बनेका छन् ? यहाँ दाहिने पट्टि, देब्रे पट्टि देखि रहिएको छ । र फूलले यो गजुर सबै सुहायमान भएको छ । यहाँनेर सानो सुगा चरीहरु पनि आएका छन् । सुगा चरीहरु भन्दछन्, ।
सुगा चरी : पट्टु, पट्टु पट्टु भन्छन संसारमा २
पट्टु भन्ने के हो ? हाम्रो ठुँड् भयो नराम्रो
सवलाई नराम्रो ।
देवचन्द्र : यसरी नराम्रो, कोप्रे परेको ठुँड लिएर हामीले यसरी भन्नु पर्दछ । हामीलाई पट्टु पट्टु भन्दछन् । त्यो पट्टुको नाम किन राखियो ? हामीले खोज्नु परेको छ चराहरुले भन्दछ् । यसरी सुगा चराहरु पनि आफ्नो पट्टुहरु के गरोस बिचरा ! पटुहरुको ठुँड लामो हुँदछ । पहिले नै कथा आएको थियो, पटुहरुको ठुँड झरेर आफ्नो ठुँडहरुमा उनीहरुले दियालो बालेका थिए । यो कथाहरु आई सकेको थियो । पटुले भन्न लाग्यो ,
सुगा चरी : “हो हामी पनि श्री राज श्री श्यामाजीमा फूल अर्पण गर्न आएको ।” र श्री राज्जी श्री श्यामाजीबाट निगाह भो, यहाँ उनीहरुले पहिला चरण धुवाउँन बिर्सेर पनि चरण धुवाउँन कहिल्यै बिर्सन्नन ।
चरण धुवाउँने हामीले चरण धुवाउँने
श्री राज श्याम जीका चरण धुवाउँने
यही हामीलाई अमृत धारो बगाउने
हामीले बिन्ति चढाउँने
यसरी बिन्ति चढाए, “
हामीले जल झार्दा खेरी यहाँ अमृत बग्दछ । यो अमृत हामी लिंदछौं । अमृत लिएर मात्र हामीलाई तृप्त हुन आउँदछ”, सबैले भन्दछन् ।
देवचन्द्र : यो नवतनको चौक मोति नै मोतिले जडेको चौक । यहाँ जताततै मोति नै मोति छन् । बिचमा दुईटा फूल फुले तापनि, त्यो फूल के हुन भन्दा राज श्याम श्यामाजीका फूल हुन तिनीहरु । यसरी फूल फुल्दछन् । आफुले झकिझकाउ हुन खोज्दछन् । सबैले भरीपूर्ण भएर आफ्नो आसनमा सबैले सोभायमान बढाउन थाले ।
सखिहरु : “यहाँनेर श्री राज्जी श्री श्यामाजीको रथ पनि छैन , रथहरु कहाँ गए, त्यो पनि हामी चकमन्न देख्न सक्दैनौ । राज श्याम श्यामाजी कति बेला यहाँ बिराजमान हुनु भो, त्यो हामीलाई पनि थाहा भएन । यो हाम्रो गल्तीहरु धेरै भो”, भनेर यहाँ सखिहरु गुनगान गर्न थाले ।
श्री राज्जी श्याम श्यामाजीः श्री राज्जी श्यामाजीका बाहुली बाट हुकुम बक्सियो कि “तिमीहरुले कुनै आफ्नो गुनासो र दुख भनेको गर्ने बेला आएको छैन ।”
देवचन्द्र : यहाँ हामीलाई के त भन्दा सबै सखिहरु , बन्धुसित घोलमेल हुन, देख्न हामीले यही पाईरहेका छौं । हो त भन्दा के हो भनुँ, होईन त भन्दा के लाई होईन भन्नु यो अलमल पर्दछौं । जसरी हामीले बिरुवा रोप्दछौं, त्यो बिरुवा हुर्केर फूल फुल्दछन्, ती फूलहरु हामीलाई टिप्न कति मायाँ लाग्छ , त्यसै गरी त्यो बिचको फूललाई पनि टिप्न हुँदैन , मायाँ गर्नु पर्छ । त्यो किन मायाँ गर्नु पर्यो त ? श्री राज श्री श्यामाजी को यहाँ नेर आस्था भएको बुझ्नु पर्दछ । त यो नवतन धाममा , नवतन चौकको यो कथा, नवतन चौकमा यो कथा यसरी हुँदछ ।
यसरी यहाँ नवतन चौक भएको हुनाले संसारमा नवतनपुरी भयो । जुन परमधाममा नभएको यहाँ नामै छैन , परमधाममा जे हुन्छ, त्यो यहाँ भई राखेको हुन्छ । त सबै सखिहरु नवतनको यो नव मुखे मोतिहरुको कथा, यिनीहरुले फूललाई चिन्न सकेनन ।
त्यो फूल श्री राज्जी श्री श्यामाजी होई बक्सिन्छ । श्री राज श्री श्यामाजीका फूल हुन यिनीहरु । यो फूललाई हामीले कहिल्यै चुँड्न सक्दैनौं । यो फूल चुँडेर हामीले भगवानलाई चढाउन लाने पनि होईन । आफ से आफ भगवान हुनु हुन्छ यो फूल, अनि हामीले यो फूललाई कसरी चुँड्न सक्दछौं ? र यसमा हामीले हेर्दा हेर्दै फूलको वरीपरी पानी नै पानी , जल नै जलले घेरी सकेको छ । यो पानी नै पानी किन भयो त अब ? फूललाई सेचन गर्नलाई हो कि ? फूललाई बढाउन हो कि ? हाम्रो तर्क बितर्क जाँदछ । तर त्यो होईन । पानीमा यो फूल हुनु नै हामीलाई रस भर्नको लागि हो । ज्ञानको रस भर्नको लागि यो पानी भएको हो । हामीले यो पानी आएको पनि देखेका छैनौं, गएको पनि देखेको छैनौं, हेर्दा त्यहाँ देखिन्छ । सबै सखिहरुले मिलेर यो फूलमा डुबुल्की मार्ने सबैलाई कोशिश हुन्छ । सबैले यो फूल टिप्न चाहन्छन, फूललाई सबैले छुन चाहन्छन् । यो ईच्छा श्री राज्जी श्री श्यामाजीमा अवगत भएको हुँदा सबैलाई छुन दिने यहाँबाट फेरी हुकुम हुन्छ । सबैले यो फूललाई छुन आउँदछन् । फूल छुँदा यो फूलको सबै कुनै केही आफुले कमलो भएको पनि थाहा भएन , साह्रो भएको पनि थाहा भएन । र फूल यस्तो थियो कि यसको बासना भनेर पनि आफुलाई केही थाहा भएन । यहाँ फूलको त मगमग बासना चलेर धुमधाम सबैलाई आनन्दमा भई रहेका हुन्छ । सबै यसरी भजन गर्दछन् ।
सखिहरु : “श्री राज श्री श्यामाजीका चरण हामी आयौं यहाँ । हामी यहाँ सदैव सधैं श्री राज्जी श्री श्यामाजीका रथ देख्दथ्यौं । त्यो रथ हामीले देखेनौं आज । कहाँबाट सवारी भो ! यो हामीलाई पत्तै भएन ।”
देवचन्द्र : राज श्याम श्यामाजीले यसरी परमधाममा पनि सखिहरुलाई अलमलाई दिनु हुन्छ । कहिले आउने समय थाहा हुन्छ, कहिले आउने समय थाहा हुँदैन । र अर्कोमा सिंहासन तैयार पारेको हुन्छ, त्यहाँ मोतिहरुले आफै जडिएर तैयार भयो ।
मोतिको सिंहासन अति उत्तम हुँदछ । त्यसैले नानीले पनि मोतिको सिंहासन तैयार पार्नु पर्दछ । सिंहासन जहाँ मोतिको तैयार हुन सक्दछ, त्यहाँ श्री राज्जी सदैव खुशी भएर आएको सधैं देखिन्छ । जसले देख्न सक्छ, त्यो परमधामको परी हुन सक्छ । यसरी सिंहासन यहाँ संसारमा आसन कमजोरी भन्नुको कारण धेरै छन् । यस्ता आसनले आसन हुन सक्दैन नि ! तर हामीले यही आसनलाई स्वीकार गरी राखेका छौं । भगवानका आसन यस्ता हुँदैनन । यसरी जुन नवतन चौकमा मोति नै मोति नौ मुखे मोति , नवई द्वारमा रहेका र मोति नै मोतिले सिंहासन बनिएको, त्यहाँ श्री राज्जी श्री श्यामाजीको रथ आएको देखिन्दैन । त्यहाँ कसरी आई पुग्नु भो । सबै सखिहरु यसमा चकित भई रहेका छन् । रथ भन्ने यहाँ नामै निसाना देखिएन । राज श्याम श्यामाजी यहाँ मुस्कुराई रहनु भएको छ । मोति नै मोतिको सिंहासनमा बिराजमान होई बक्सिनु भएको छ । सबै सखिहरुले , ती पटुहरुले पनि भन्न थाले ।
सुगा चरी : सिंहासन बिराजमान राजश्याम श्यामाजी
हामी पट्टु चराले देख्न सकिएन २
सवारीको आवाज सुन्न सकिएन२
आउँनु भो राज श्याम श्यामाजी
फूल चुँड्न सकिएन हामीलाई यही दिक्दार छ
फूलको बासना चलाउँदै जानु छ
हामीलाई राज श्याम श्यामाजी मा भन्नु छ
पटु चरा पटु चरा हामी पटु भयौं नि !
आए सानो चराले बिन्ति लगाउन ।
देवचन्द्र : चराहरु आएर श्याम श्यामाजीको खुट्टामा उनीहरुले मज्जाले झुमेर भजन गर्न थाले । सानो सानो चराहरु छन् । ती चराहरु आएर खुट्टा खुट्टामा राज श्याम श्यामाजी संग झुमझुम भएर यस्तो राम्रो भजन गर्न थालेका छन् ।
सुगा चरी : सर्ब परी परमधामका चरी हामीलाई
बताउनु भएन छाडी हामीलाई
आयौं हामी राज श्याम श्यामाजीमा आयौं २
यही बिन्ति गर्नलाई २
परमधामको महिमा खोली दिनु हवस्
यो फूलको बचन देखाई दिनु हवस्, सुनाई दिनु हवस्
फूल किन फुल्दैछ दुई थुङ्गा सेतो फूल
ढल्किन्दछ पूर्वतिर, के को अर्थ खोल्दछ ?
राज श्याम श्यामाजीमा बिन्ति हजुर ५
देवचन्द्र : यसरी ती साना साना चराहरुले , ती फूलहरु किन फुली रहेको त ? त्यो फूल फुल्नुको कारण के हो ? हामी यो बिन्ति गर्दछौं । उनीहरुले यो चाहेका छन् । सबै चराहरु पनि यस्तो खुशयाली मग्न हुने ? यिनीहरुले के बुझेका छन् र यी आएका हुन ? सबैले भन्दछन् । सखिहरुले त बोल्ने मौकै पाएका छैनन । उनीहरु पनि अलमलमा परी रहेका छन् । यो पूmलको महत्व, यो पूmलको वरीपरी एकदम हरियो किसिमको पानी देखिन्छ । पानी किन हो त अब ? प
हिले सेतो थियो यहाँ बिचमा , अहिले पानी देखिन्छ, हरियो देखिन्छ । फूलको महिमा केही छ । फूलको महिमा बुझ्नलाई सबैलाई खुलदुली चलि रहेछ । फूल भन्नेको कुरो अपरीहार्य चीज हो । जुन सुकै बेलामा फूलले स्वागत गर्दछ ।
हँसन्त बेला होस, मरन्त बेला होस, फूल जति बेला पनि उ चोखो छ । फूल जहाँ पनि लाग्न सक्दछ । फूलले जसलाई पनि स्वागत गर्दछ । यो पूmल भन्ने कुरो सानो छैन । हामी पनि त्यस्तै फूल हुन पाएको भए जही तही चडेर हिंड्न सक्ने थियौं । तर हामी फूल भई दिएनौं, यही हामीलाई दुख छ । यो दुईटा फूलको बासना अति मनमोहक छ । यो फूललाई सबैले सोध्न थाले,
सखिहरु : कहाँबाट आयौ फूल तिमीले बचन खोलन
परमधाममा यस्तै हुन्छ बचन बचनमा
सबैलाइै अलमल पार्ने सबैले
अर्थ खोल्न दिंदैनन किन सबैले
छैन कतै देखिन्न यो फूलको जोडी
अरु चौकमा घुमेको छैन कतै फूलको ।
देवचन्द्र : यसरी सखिहरुलाई दङ्ग भो । यो फूल अन्त पनि छैन । कुनै चौकमा देखिन्न, यहाँ मात्रै छ । ठीक्क पूर्व पट्टि लरक्क लर्किएका छन् । त यस्तो फूलहरु देखेर सबै चकित भए पछि श्री राज श्री श्यामाजीमा बिन्ति गर्नु भो ।
सखिहरु : “हे राज्जी हे श्यामाजी यो फूलको महत्व हामीलाई अवष्य चाहिन्छ ।”
श्री राज्जी श्यामाजीः राज्जी श्यामाजीले बक्स गर्नु भो, राज्जी मुस्कुराउनु भो, “तिमीहरु यो नवतन चौकमा पनि यसरी अलमल गर्ने ? अलमल किन गर्ने त ?” अलमल भन्नु नै आफुले आफुलाई भुल्नु हो । “ल हेर, त्यो फूलमा हेर सबै जनाले ”, राज्जीले भन्नु भयो ।
देवचन्द्र : सबै जनाले फूलमा हेर्ने भन्दा सबैले राज श्याम श्यामाजी त्यो फूलमा मुस्कुराएको देखे । तब सबैले चिने कि होईन यो फूल त राज श्याम श्यामाजीको अंश पो रहेछ । राज श्याम श्यामाजीले पो फुलाउनु भएको रहेछ । हामी यत्रो अन्जानमा बस्ने ? भनेर सबैले अर्थ बुझेछन् । हामीलाई अर्थ नबुझेको कारणले हामीलाई धेरै अलमल हुन्छ । यो परमधाममा पनि यसरी छल गर्ने धेरै नै उपायहरु छन् । यो शक्ति हामीमा प्रदान भएको छैन । यसरी महा परमप्रभुले यसरी देखाउनु हुन्छ । हामीलाई यहाँ आराम दिलाउँनु हुन्छ । सबैले अमृत पिउँदछन्, सबैको हात हातमा अमृत आई रहेको छ । सबैले अमृत पिए पछि तृप्त भई सक्यो, तर पनि उनीहरु अझैँ पनि यहाँबाट छोडेर हिंड्ने भएका छैनन । र राज्जी श्यामाजीले भन्नु भयो ,
श्री राज्जी श्यामाजीः “तिमीहरु आफ्नो खोपीमा जाउ । किन यहाँ तिमीहरु घुमि रहन्छौ ? तिमीहरुले देख्नु के छ र ? यहाँ केही पनि छैन । यहाँ मात्रै मोतिका दाना देख्दछौ ।”
देवचन्द्र : यही मोतिमा त छ कुरो । मोतिहरु त्यहाँ जड भएर बसि रहेका छन् । नौ मुखे मोतिहरु झनझन ठूला भएर आई रहेका छन् । तर यो मुख भएका मोतिहरु अति सुन्दर र मन मोहक देखिन्छन् । तिनीहरु कुनै गाँठागुठी परेका छैनन । तर अति राम्रा सुन्दर देखिन्छन् । यसै गरी यहाँ ग्वालाहरु पनि आउँदछन् , गाईहरु पनि आउँदछन् । यस फूललाई परीक्रमा गरेर गाईले भन्दछन् , गाई परीक्रमा गरेर, बिचमा यो फूललाई दुध चढाउँदछन् । दुधको छलछली छाँगा बगाई दिए । र यो फूलले भन्न लाग्यो
फूल : “भयो बबि तिमी किन आयौ यहाँ ? तिमीले यो दुध चढाउनु के को अर्थ पो थियो र ? तिमीलाई कसले बोलायो ? कसले चिनायो ? तिमीले किन आउनु पर्यो र ? यसरी सोद्घा त्यो गाईले भन्छ,
गाई : मलाई थाहा थियो कि यहाँ फूल फुल्दछन् ।
मलाई यो याद भयो कि मेरो दुध चढाउने,
फूलको महिमा बुझाउने
यसरी त मैले श्री परमधामको गुनगान गाउने
देवचन्द्र : परमधाम बस्नेलाई पनि यस्तो गुनगान गाउँनु पर्छ ? परमधाममा त बसिएको छ । भन्ने कुरो हुँदा , भन्दछन्,
गाई : “परमधाममा बसियो, परमधामको अर्थ त जान्नु पर्यो नि हामीले । परमधाममा बसेर मात्रै भएन, अर्थ खुलेन भने हामी बसेको केही महिमा हुँदैन ।”
देवचन्द्र : परमधाममा यसरी हामीलाई केही अप्ठ्यारो गाह्रो परेन भने हामीले केही भन्नु सक्दैनौं । परमधाम यसरी नवतन चौकमा मोति नै मोतिले जडिएको, यो मोति नै मोति भरिएको, नवमुखे मोतिको कथा सिंगल कथा ।
यो कथामा यत्ति नै भन्दै म आजको कथालाई बिसर्जन गरेर आफ्नो आसनबाट बिदा लिंदछु ।
श्री राज्जीले आफ्नो आसनलाई यहाँ बिदा गर्न र बिराम दिन आउँनु हुनेछ । सबै भक्तजनबाट म बिदा हुंदछु । यो
देवलाई आज पनि बिदा दिनुहोस । कुनै समय मिले म फेरी यसरी भट्भटाउन आउँने छु । सबैलाई प्रणाम ।
श्री राज श्याम :
श्री राज धनि मलाई भन्दछन् । श्री राज आनन्द मलाई भन्दछन् ।
कसको हो कसको ? श्री राज भन्दछन ।२
धामधनि आएँ म ४
आज म किन आएँ ?
आसन मेरो भोली हो, यसैले मेरा भक्तिहरुलाई म आज किन आउँदै छु भने नवतनको कथा भो । यो नवतनको मोतिको कथा अपूर्व छ ।
मोति भन्नु नै भगवानको गहना हो । भगवानहरु सुन चाँदी भन्दा मोति लगाउने गरिन्छ । यसैले आज नवतनमा मोतिको कथा आयो, यो कथा आएको कारणले गर्दा म यहाँ एकछिन सबैलाई दर्शन भेट दिन आएको हुँ । र म जान पनि लागें,
श्री राज्जी श्यामाजी आएर आसन बिराम दिनु हुने छ । म फेरी आफ्नो आसनमा आउने छु ।
सुन्दरसाथ पाठक बर्गसंग क्यासेटमा ठाउँ अभाव भएकोले श्री राज्जी श्यामाजी महारानीले आसन बिसर्जन गर्नु भएको अंश सेवामा पुर्याउन असमर्थ रहेकोमा क्षमा माग्दछु । बिज्ञ बर्गमा यी बचनहरुको बारेमा आफ्नो निस्वार्थ भावना पोखि दिनु हुन अनुरोध गर्दै बिदा, प्रणाम ।
